ຄະນະຜູ້ແທນຂັ້ນສູງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ຢ້ຽມຢາມ ແລະເຮັດວຽກ ຢູ່ ຈີເລ
	ຊຸດຝຶກອົບຮົມ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍນໍ້າໃຈສາມັກຄີຫວຽດນາມ-ລາວ

ຮຽນບັນດາເພື່ອນທີ່ຮັກແພງທັງຫຼາຍ! ຂ້າພະເຈົ້າຊື່ ທ້າວ ຄຳແກ້ວ ວົງພິລາ ອະດີດຫົວໜ້າພະແນກການຕ່າງປະເທດ ແຂວງ ວຽງຈັນ ລາວ, ປີນີ້ຂ້າພະເຈົ້າອາຍຸ 67 ປີ, ປັດຈຸບັນຢູ່ເຮືອນເລກທີ 30, ໜ່ວຍ 2, ເມືອງທຸລະຄົມ ແຂວງວຽງຈັນ ລາວ.

ເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ຜ່ານໄປ, ອະດີດແຫ່ງຄວາມເຈັບປວດລວດລ້າວ ແລະ ຄວາມສູນເສຍທີ່ແສນສະຫັດຈາກສົງຄາມ ໄດ້ກາຍເປັນອະດີດຕະການຂອງຊີວິດຂ້າພະເຈົ້າໄປແລ້ວ ແຕ່ພະຄຸນ ແລະ ຄວາມຮັກໄຄ່ຂອງຄອບຄົວຫວຽດນາມທີ່ມີຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້ານັ້ນ ມັນຍັງຄົງມີ "ຊີວິດຊີວາ" ຢູ່ຕະຫຼອດເວລາກັບຂອງທີ່ລະນຶກທີ່ພວກເພິ່ນໄດ້ມອບໃຫ້ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຍັງຄົງຖະໜອມຮັກ ແລະ ປົກປັກຮັກສາມັນໄວ້ໃນທຸກວັນນີ້.

ປີ 1968 ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸພຽງ 13 ປີ, ເວລານັ້ນ ອາເມລິກາໄດ້ປີນຂຶ້ນໄດຍິງທຳລາຍມ້າງເພ ຫວຽດນາມ ແລະ ລາວ ຢ່າງໜັກໜ່ວງ, ຝ່າຍທະຫານອິດສະຫຼະກັບສັດຕູຕໍ່ສູ້ຍາດຊີງແຜ່ນດິນກັນໃນແຕ່ລະຕະລາງນິ້ວ. ເພື່ອເປັນການປົກປ້ອງການລົ້ມຕາຍຈາກລູກບົ່ມ ລະເບີດຂອງສັດຕູ, ທະຫານປະເທດລາວຈຶ່ງໄດ້ອົບພະຍົບເອົາເດັກນ້ອຍລາວຈຳນວນປະມານ 1000 ນ້ອງໄປລີ້ໄພຢູ່ຫວຽດນາມ, ໃນນັ້ນມີຂ້າພະເຈົ້າຄົນໜຶ່ງ. ຄອບຄົວຫວຽດນາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢູ່ນຳເປັນຄອບຄົວທຳອິດໃນເວລານັ້ນແມ່ນຄອບຄົວຂອງເອື້ອຍ ຊວັນກີມ. ຄອບຄົວຂອງເອື້ອຍມີ 3 ຄົນ(ເອື້ອຍ, ແມ່ ແລະ ນ້ອງຊາຍ). ແຕ່ລະມື້ພວກຂ້ອຍກິນເຂົ້າຢູ່ເຮືອນຄົວລວມສະເພາະສຳລັບເດັກນ້ອຍລາວລີ້ໄພ, ເມື່ອຄໍ່າມາຂ້ອຍກໍນອນກັບນ້ອງຊາຍຂອງເອື້ອຍ ຊວັນກີມ, ພວກຂ້ອຍຮັກແພງ, ສະໜິດສະໜົມກັນດີ. ຢູ່ໄດ້ 3 ເດືອນ ທາງການຈັດຕັ້ງກໍໄດ້ຍົກຍ້າຍພວກຂ້ອຍໃຫ້ໄປຢູ່ແຂວງ ວິງຟູ (ດຽວນີ້ແມ່ນແຂວງ ຟູເຖາະ) ເພາະມັນໃກ້ກັບໂຮງຮຽນ ແລະ ໄລຍະນີ້ເອງກໍແມ່ນໄລຍະທີ່ປະຊາຊົນຫວຽດນາມກຳລັງຫ້າງຫາກະກຽມຕ້ອນຮັບປີໃໝ່, ເອື້ອຍ ຊວັນກີມ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວໄດ້ມອບບັດອວຍພອນປີໃໝ່ໃຫ້ກັບຂ້ອຍຄົນລະໃບ ເພື່ອໄວ້ເປັນທີ່ລະນຶກໃນເວລາຈາກກັນ.

ບັດອວຍພອນຂອງເອື້ອຍ ຊວັນກີມ ທີ່ມອບໃຫ້ຂ້ອຍນັ້ນຢູ່ກາບປົກທາງນອກມີຮູບວັດເສົາດຽວ ແລະ ມີເສັ້ນວົງມົນອ້ອມຮອບ, ຢູ່ຕິດກັບຂ້າງເບື້ອງຊ້າຍມີຮູບກິ່ງດອກໄມ້ສີມ່ວງ ເຮັດດ້ວຍແພກຳມະຍີ່ ແລະ ຢູ່ເບື້ອງລຸ່ມມີຕົວອັກສອນຂຽນວ່າ: "ສະບາຍດີປີໃໝ່". ເບື້ອງໃນຂອງບັດອວຍພອນເອື້ອຍຂຽນວ່າ: "ມອບໃຫ້ນ້ອງ, ອວຍພອນໃຫ້ນ້ອງເປັນເດັກຄຳຮູ້, ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ, ເປັນເດັກລື້ນເລີງ, ຮັກຊິວິດ, ເອົາໃຈໃສ່ໃນການສຶກສາຮໍ່າຮຽນ ແລະ ໃນໜ້າທີ່ການງານ ເພື່ອໃຫ້ສົມກັບຄວາມມຸ່ງຫວັງຕັ້ງໃຈຂອງນ້ອງ...". ພ້ອມດຽວກັນນັ້ນເອື້ອຍຍັງໄດ້ເອົາເງິນໃບ 5 ຫ່າວ ແລະ ໃບ 10 ຊູ ແນບໄວ້ກັບບັດເພື່ອເປັນການສະຫຼອງ ເພິ່ມດວງອາຍຸໃຫ້ກັບຂ້ອຍ.

ສ່ວນບັດອວຍພອນຂອງນ້ອງຊາຍລາວ ເປັນພາບແຕ້ມກິ່ງດວງດອກໄມ້ 3 ດອກດ້ວຍມື ທີ່ກຳລັງອ້າກີບເບັ່ງບານຕ້ອນຮັບຫ່າຝົນຫ່າທຳອິດຂອງລະດູບານໃໝ່... ຢູ່ເບື້ອງຂ້າງຂຽນວ່າ: "ຂໍມອບໃຫ້ເພື່ອນແກ້ວ, ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງ". ບັດອວຍພອນທັງສອງມີຂະໜາດເທົ່າກັນ, ຊຶ່ງມີຄວາມກ້ວາງ 8,5 ຊມ ແລະ ລວງຍາວ 12 ຊມ, ແຕ້ມດ້ວຍຄອງນໍ້າມຶກທີ່ສົດໃສ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມລະເມີເຝີຝັນຂອງເດັກທີ່ໄຮ້ດຽງສາ.

ກ່ອນມື້ຈະຈາກຄອບຄົວຂອງເອື້ອຍໄປ, ເອື້ອຍຊວັນກີມ ໄດ້ຫຸ້ມຫໍ່ບັດອວຍພອນທັງສອງ ແລ້ວເອົາໃສ່ຖົງໃຫ້ຂ້ອຍ, ແມ່ ແລະ ນ້ອງຊາຍຂອງລາວໄປສົ່ງທາງຂ້ອຍຈົນສຸດຮ່ອມເຮືອນອອກສູ່ທາງໃຫ່ຍ ແລ້ວຈຶ່ງອຳລາຈາກກັນໄປ ດ້ວຍຢາດນໍ້າຕາທີ່ຄິດຮອດຄິດເຖິງຢ່າງສຸດຊຶ້ງ.

ເມື່ອພະນັກງານຂອງຫວຽດນາມຍົກຍ້າຍເດັກນ້ອຍລາວໃຫ້ຂຶ້ນໄປຢູ່ທີ່ຕາແສງ ດາວຊ້າ ເມືອງແທັງຖຸຍ ແຂວງ ວິງຟູ, ຂ້ອຍພ້ອມດ້ວຍເພື່ອນລາວ 2 ຄົນຄື: ບຸນລັບ ແລະ ບຸນເພັງ ຖືກຈັດໃຫ້ຢູ່ເຮືອນຂອງພໍ່ ຕຸກ-ແມ່ມາຍ. ພໍ່ ຕຸກ ເປັນຄົນຜອມສູງ, ສ່ວນແມ່ມາຍເປັນຄົນຕໍ່າເກິ່ງ. ພໍ່ຕຸກເພິ່ນເຮັດວຽກໃຫ້ກັບສະຫະກອນຂອງບ້ານ, ສ່ວນແມ່ມາຍຢູ່ເຮືອນ ເຮັດສວນ ເຮັດນາ ແລະ ດູແລຄອບຄົວ. ພໍ່ຕຸກເປັນຄົນສະບາຍ ໃຈດີ ມັກຖາມນັ້ນຖາມນີ້ກັບພວກຂ້ອຍຢູ່ສະເໝີ, ສ່ວນແມ່ ມາຍ ເປັນຄົນໜັກປາກ ເວົ້າໜ້ອຍ ແຕ່ໃຈດີ.

ໃນເບື້ອງຕົ້ນ ພວກຂ້ອຍເວົ້າພາສາຫວຽດນາມບໍ່ທັນເປັນ, ໄດ້ແຕ່ໃຊ້ພາສາກາຍກັບພໍ່ແມ່. ເວລາກິນເຂົ້າພໍ່-ແມ່ກໍຊີ້ມືໃສ່ປາກ ສື່ຄວາມໝາຍວ່າກິນ, ແມ່ໃຊ້ມືຂະຫຍີ່ເຄື່ອງ ສື່ຄວາມໝາຍວ່າ ຊັກເຄື່ອງ, ອື່ນໆ ແລະ ອື່ນໆ. ຢູ່ດົນໄປ ພວກຂ້ອຍກໍຄ່ອຍເຂົ້າໃຈ ແລະ ເວົ້າພາສາຫວຽດໄດ້ໃນທີ່ສຸດ. ມີບາງຄັ້ງພໍ່ຖາມວ່າ: ລຶ້ງກິນເຂົ້າຫວຽດນາມແລ້ວບໍ່? ແຊບບໍ່? ມີອາຫານອັນໃດຂອງລາວຄ້າຍຄືກັບອາຫານຫວຽດນາມບໍ່? ໃນຄອບຄົວມີອ້າຍ-ເອື້ອຍນ້ອງນຳກັນຈັກຄົນ? ພໍ່-ແມ່ເຮັດຫຍັງ? ເມື່ອພວກເພີ່ນຮູ້ວ່າພວກຂ້ອຍຄິດຮອດບ້ານເກີດເມືອງນອນ, ຄິດຮອດປະເທດຊາດ, ພໍ່ກໍມັກຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈສະເໝີວ່າ: "ຢ່າງໃດສົງຄາມກໍຕ້ອງຈົບລົງໄວ ແລ້ວພວກລູກຈະໄດ້ພົບໜ້າພໍ້ຕາກັບຄອບຄົວຢູ່ລາວ" ການດຳລົງຊີວິດຢູ່ຮ່ວມກັບຄອບຄົວຂອງພໍ່-ແມ່ນັ້ນເຖິງແມ່ນວ່າພາສາປາກເວົ້າ, ເຊື້ອຊາດຕ່າງກັນກໍຕາມ ແຕ່ກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກໄຄ່ ສະໜິດສະໜົມ ເມດຕາກະລຸນາຊຶ່ງກັນ ແລະ ກັນ, ສະເໝີພາບກັນ.

ພໍ່ບອກວ່າ: "ເຖິງຈະແມ່ນລູກຫວຽດ ຫຼື ລູກຄົນລາວ ກໍລ້ວນແຕ່ມີຄວາມຮັກເທົ່າທຽມກັນ". ແຕ່ລະວັນ, ພວກຂ້ອຍຫຼີ້ນຍິງໝາກບີກັບເດັກໆ ໃນໝູ່ບ້ານ. ໜ່ວຍໝາກບີເຮັດດ້ວຍດິນດາກປັ້ນເປັນໜ່ວຍມົນໆ ແລ້ວ ຍ້ອມດ້ວຍຫຼາກຫຼາຍສີຕ່າງກັນ, ມີທັງສີຂຽວ ສະແດງ... ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຫັນພໍ່ ຕຸກ ແລະ ແມ່ ມາຍ ຮ້າຍດ່າລູກຈັກເທື່ອ.

ມີເທື່ອໜຶ່ງ, ບັງເອີນຕີນຂອງຂ້ອຍໄປເຕະເອົາຊຸດນໍ້າຊາຂອງພໍ່ທີ່ຕັ້ງໄວ້ພື້ນເຮືອນ, ຊື່ງວ່າພໍ່ຊື້ມາໃໝ່ໆ ຂ້ອຍຈົນໜ້າຫຼ່າຕາຈືດບໍ່ຈັກຊິເວົ້າແນວໃດ ແຕ່ພໍ່ກໍບໍ່ໄດ້ວ່າຫຍັງ, ເພິ່ນໄດ້ແຕ່ຊອກເກັບເອົາບິ້ງແຕກຂອງມັນໄປຖິ້ມຢ້ານວ່າມີຄົນໄປຢຽບເອົາ ຈະເປັນອັນຕະລາຍ, ພໍ່ບອກກັບຂ້ອຍວ່າ: "ແຕກແລ້ວກະຢ່າ, ຊື້ເອົາໃໝ່. ເທື່ອໜ້າໃຫ້ລະມັດລະວັງຕື່ມອີກ". ຢູ່ອ້ອມເຮືອນຂອງເພິ່ນມີສວນຄົວ ທີ່ຂຽວສະອຸ່ມໄປດ້ວຍຜັກນານາຊະນິດຕະຫຼອດປີ, ມີທັງກົກຄໍ້ ແລະ ສຸມກ້ວຍ.

ແຕ່ລະມື້ພວກຂ້ອຍເອົາກະຖຸນໄປຈອບຍິງໂຕເຈຍທີ່ມາຈັບຢູ່ໃນໃບຄໍ້, ພາກັນໄປຊອກເກັບເອົາໝາກເຜັດຂີ້ໜູທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ຕາມຂອບແຄແຈຮົ້ວ, ແລ້ວເອົາມາດອງໃສ່ກັບນໍ້າເກືອເພື່ອໄວ້ກິນກັບເຂົ້າ. ຢູ່ເດີ່ນຕໍ່ໜ້າເຮືອນມີນໍ້າສ້າງເລີກ, ນໍ້າໃສສະອາດດີ, ພວກຂ້ອຍເອົາກະປ໋ອມປ່ອນລົງຕັກ ແລ້ວພ້ອມກັນດຶງຂຶ້ນມາເພື່ອອາບ ແລະ ຊັກເຄື່ອງ. ບາງຄັ້ງບາງຄາວຂ້ອຍກໍໄດ້ໄປຕະຫຼາດຊື້ເຄື່ຶອງນຳແມ່, ເວລານັ້ນ 1 ຫ່າວຊື້ໄດ້ໝາກກ້ວຍຫວີຍັກໃຫຍ່. ແມ່ສອນໃຫ້ຂ້ອຍວິທີຕົ້ມເຂົ້າເປົ່າໄຟດ້ວຍເຟືອງ, ແມ່ບອກວ່າກຳເຟືອງໃຫ້ແໜ້ນ ແລ້ວລົນແປວໄຟໃສ່ກົ້ນໝໍ້ຈົນກວ່າເຂົ້າຈະສຸກ. ແມ່ບອກວ່າ: "ຖ້າບໍ່ມັດເຟືອງ ກໍໃຫ້ຈູດເຟືອງເທື່ອລະໜ້ອຍລົນໃສ່ກົ້ນໝໍ້ໃຫ້ສະໝໍ່າສະເໝີຈົນກວ່າເຂົ້າຈະສຸກ". ໄລຍະນັ້ນສົງຄາມຮ້າຍກາດທີ່ສຸດ, ຊິວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນລຳບາກ ຍາກແຄ້ນ ເຂົ້າຂາດແລງ ແກງຂາດໝໍ້. ຄາບໃດມີຜັກບົ້ງລວກຈໍ້າກັບນໍ້າປາກໍຖືວ່າດີທີ່ສຸດແລ້ວ, ມີບາງຄອບຄົວກິນມັນຕາງເຂົ້າ, ແຕ່ປານນັ້ນພໍ່ແມ່ຍັງບິແບ່ງໃຫ້ພວກຂ້ອຍໄດ້ກິນເຂົ້າຂາວສົດ, ສ້າງເງື່ອນໄຂ ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ພວກຂ້ອຍໄດ້ຢູ່ກິນ, ນຸ່ງຖືງາມກວ່າ ເພື່ອໃຫ້ມີການຮໍ່າຮຽນທີ່ດີ.

ປີ 1970, ພວກຂ້ອຍໄດ້ຍ້າຍເຂົ້າໄປຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ກ່ອນຈະຈາກໄປ ຕ່າງຄົນກໍຕ່າງສະອື້ນດ້ວຍນໍ້າຕາ, ພໍ່ຕຸກ ແມ່ມາຍ ໄດ້ສັ່ງຂ້ອຍໄວ້ຫຼາຍຢ່າງ. ພໍ່ໄດ້ເອົາທີ່ຢູ່ຂອງເພິ່ນພ້ອມດ້ວຍຮູບທີ່ພວກຂ້ອຍຖ່າຍຮ່ວມກັບຄອບຄົວຂອງເພິ່ນໃນປີ 1969 ໃຫ້ຂ້ອຍ.

ຮູບຖ່າຍດັ່ງກ່າວມີຄວາມຍາວ 3,7 ຊມ ແລະ ກວ້າງ 2,5 ຊມ ເປັນຮູບຂາວ-ດຳ, ແຕ່ດຽວນີ້ມັນໄດ້ກາຍເປັນສີເຫຼືອງຕາມການເວລາ. ໃນຮູບໃບນັ້ນລວມມີ: ແມ່ມາຍ ຢືນຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍມືແຖວຫຼັງຄົນທຳອິດ, ນຸ່ງເສື້ອສີກະເບົາ, ເກົ້າຜົມ; ຕໍ່ຈາກນັ້ນແມ່ນພໍ່ຕຸກ ເປັນຜູ້ທີ່ສອງ, ນຸ່ງເສື້ອສີຂາວ ອຸ້ມແອນ້ອຍ. ລູກຄີງຂອງພວກເພີ່ນ 3 ຄົນນ້ອຍກວ່າໝູ່ຢືນຢູ່ແຖວໜ້າທາງເບື້ອງຊ້າຍມື, ສ່ວນລູກລ້ຽງຄົນລາວ 3 ຄົນ ຢືນຢູ່ແຖວຫຼັງທາງເບື້ອງຂວາມື, ຜູ້ທີ່ສູງກວ່າໝູ່ແມ່ນ ບຸນລັບ, ຖັດຈາກນັ້ນແມ່ນ ບຸນເພັງ. ສ່ວນຂ້ອຍຢືນຢູ່ທາງຫຼັງຕິດກັບພໍ່ຕຸກ ແລະ ກໍເປັນຜູ້ນ້ອຍກວ່າໝູ່ໃນຈຳນວນລູກຄົນລາວຂອງພໍ່ແມ່. ຂ້ອຍເອົາຝາມືຮີດບັດອວຍພອນທີ່ນ້ອງຊາຍ ແລະ ເອື້ອຍ ຊວັນກີມມອບໃຫ້ ພ້ອມດ້ວຍຮູບຖ່າຍຮ່ວມກັບຄອບຄົວພໍ່ຕຸກໃຫ້ລະອຽດດີ ແລ້ວເອົາເຈ້ຍມາຫໍ່ມັນໄວ້, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍໃສ່ຖົງຢາງອີກຊັ້ນໜຶ່ງ ເພື່ອຕ້ານຄວາມຊຸ່ມ ໂດຍບໍ່ປິດປາກຖົງຢາງ ເພື່ອໃຫ້ອາກາດລະບາຍຖ່າຍເທໄດ້ດີ ແລ້ວກໍເອົາມ້ຽນໄວ້ໃນບາໂລເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ທະຫານປະເທດລາວເອົາໃຫ້ຂ້ອຍກ່ອນຈະໄປຫວຽດນາມ.

ເມື່ອມີຟ້າລົມຝົນຕົກຂ້ອຍກໍມັກຈະໄຂເອົາອອກມາເຊັດຖູເປັນປະຈຳ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມັນມີຄວາມອັບຊື້ນ, ຍ້ອນແນວນັ້ນມັນຈຶ່ງມີຄວາມໃໝ່ ແລະ ແຂງແຮງດີ, ຄອງນໍ້າມຶກກໍບໍ່ຫຼ່າສີຈົນເທົ້າທຸກວັນນີ້. ກ່ອນໜ້າຍັງບໍ່ໄດ້ກັບປະເທດ, ຂ້ອຍຮັກສາມັນໄວ້ຕິດຕົວຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ ເພື່ອເປັນພະລັງບວກເຕີມເຕັມໃຫ້ຂ້ອຍຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນານາປະການຂອງຊີວິດ. ປີ 1981 ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ກັບຄືນປະເທດ ແລະ ມາເຖິງເວລານີ້ກໍເປັນເວລາ 40 ກວ່າປີແລ້ວ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງມີຄວາມຮູ້ສຶກເໝືອນກັບວ່າຕົນເອງໄດ້ພັດພາກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນອີກຄັ້ງ. ດຽວນີ້ຮູບຖ່າຍຮ່ວມກັບຄອບຄົວຂອງພໍ່ແມ່ຫວຽດນາມ ແລະ ບັດອວຍພອນທີ່ເອື້ອຍ ຊວັນກີມ ແລະ ນ້ອງຊາຍລາວມອບໃຫ້ນັ້ນກໍໄດ້ປ່ຽນສີໄປຕາມການເວລາ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ຂ້ອຍກໍຍັງຄົງຮັກສາມັນໄວ້ເປັນຢ່າງດີ. ຄົນມີນໍ້າໃຈ ຂອງທີ່ລະນຶກມີວິນຍານ ເຖິງແມ່ນວ່າການເວລາຈະຜ່ານພົ້ນໄປຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດແລ້ວກໍຕາມ ແຕ່ຂອງທີ່ລະນຶກນັ້ນ ມັນຄົງເປັນພະຍານທີ່ສຳຄັນແຫ່ງຄວາມຊົງຈຳຂອງຂ້ອຍຕໍ່ຜູ້ທີ່ເປັນພໍ່ ເປັນແມ່, ເປັນເອື້ອຍຄົນຫວຽດນາມທີ່ໄດ້ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອ ອູ້ມຊູຂ້ອຍຕະຫຼອດໄລຍະທີ່ຜ່ານມາ ພ້ອມທັງບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ມີຄອບຄົວໜຶ່ງຢູ່ຫວຽດນາມ. ເວລານັ້ນເຖິງແມ່ນວ່າພວກຂ້ອຍ ແລະ ຄອບຄົວພໍ່ແມ່ຈະທຸກຍາກລຳບາກປານໃດກໍຕາມ ແຕ່ກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກອັນອົບອຸ່ນ, ເມດຕາກະລຸນາຊຶ່ງກັນ ແລະ ກັນ.

ນັບແຕ່ມື້ໄດ້ພັດພາກຈາກຄອບຄົວຂອງເອື້ອຍ ຊວັນກີມ ໄປໃນປີ 1968 ຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້ ຕົນເອງກໍຍັງບໍ່ທັນໄດ້ມີໂອກາດກັບຄືນໄປພົບກັບເອື້ອຍເລີຍ. ເນື່ອງຈາກວ່າເສັ້ນທາງໄປມາຫາສູ່ກັນກໍຍາວໄກ, ໜ້າທີ່ວຽກງານກໍໜັກໜ່ວງ ຈຶ່ງບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ຫວນກັບຄືນ ຟູ້ເຖາະ ເພື່ອໄປຢ້ຽມຢາມພໍ່ແມ່ຢູ່ຫວຽດນາມ. ມາເຖິງປີ 2013 ກໍຂາດການຕິດຕໍ່ພົວພັນກັບພໍ່ແມ່. ມີຫຼາຍເທື່ອຂ້ອຍໄດ້ຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກໝູ່ເພື່ອນຫວຽດນາມ ຊອກຖາມ ຊາວຫາແຕ່ກໍບໍ່ມີວີ່ແວວ. ແຕ່ລະເທື່ອເມື່ອຄິດເຖິງຫວຽດນາມ, ຄິດເຖິງພໍ່ແມ່ ຜູ້ທີ່ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອອູ້ມຊູ, ລ້ຽງດູເດັກນ້ອຍລາວຫຼາຍພັນຄົນຄືດັ່ງພວກຂ້ອຍ ແລະ ປົກປ້ອງປະເທດຊາດລາວໃນຍາມເສິກສົງຄາມມາຄັ້ງໃດຂ້ອຍມັກຈະເອົາຂອງທີ່ລະນຶກອອກມາເບິ່ງ. ເວລານີ້ມີຄວາມຮູ້ສຶກເໝືອນກັບວ່າເອື້ອຍ ຊວັນກີມ, ພໍ່ຕຸກ ແມ່ມາຍ ແລະ ພວກນ້ອງໆຫວຽດນາມ ກຳລັງໂອ້ລົມກັບຕົນເອງຢູ່. ເມື່ອກ່ອນ, ພໍ່ຕຸກເວົ້າກັບຂ້ອຍ ແລະ ລູກໆ ຄົນລາວວ່າ: "ຫວຽດນາມ ແລະ ລາວ ບໍ່ສະເພາະແຕ່ເປັນເພື່ອນມິດກັນ" ແຕ່ຫາກຍັງຜູກພັນກັນເໜືອນອ້າຍ-ນ້ອງຮ່ວມສາຍເລືອດດຽວກັນ, "ເໝືອນອ້າຍ-ນ້ອງຮ່ວມອຸທອນດຽວກັນ ຍາມຕົກທຸກໄດ້ຍາກກໍຊ່ວຍເຫຼືອກັນ". ຢາກຂໍວິ່ງວອນໃຫ້ທຸກເຊື້ອຊາດ ຊົນເຜົ່າ, ຜິວສີ ແລະ ບັນດາປະເທດທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງກັນໃນໂລກນີ້ໃຫ້ມີຄວາມສາມັກຄີ, ຮັກແພງ ກັນເໝືອນດັ່ງຫວຽດນາມ ແລະ ລາວ ໂລກມະນຸດຄົງຈະມີຄວາມສະຫງົບສຸກດີ! ແລະ ຂ້ອຍກໍຫວັງຢ່າງຍິ່ງວ່າ ຈາກຂອງທີ່ລະນຶກທີ່ກ່າວມານັ້ນ ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍຊອກຫາຄອບຄົວຂອງເອື້ອຍ ຊວັນກີມ, ພໍ່ຕຸກ ແມ່ມາຍໄດ້ໃນທີ່ສຸດ.