| ILO ຕີລາຄາສູງບັນດາຄວາມຄືບໜ້າຂອງ ຫວຽດນາມ ໃນການປະຕິບັດກົດໝາຍວ່າດ້ວຍແຮງງານ | |
| Fitch Ratings ຕີລາຄາຢ່າງຕັ້ງໜ້າ ກ່ຽວກັບແງ່ຫວັງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ຂອງຫວຽດນາມ |
ນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນອັນລ້ຳຄ່າ ໂດຍທ່ານ ຄຳແສນ ວົງໜໍ່ແຫ້ວ - ຫລານຂອງປູ່ແກ້ວ ມອບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າໃນປີ 2009. ໄລຂອງໜ້າໄມ້ຫັກແລ້ວ, ເຊືອກມັດກໍຂາດໄປເປັນເວລາດົນນານ, ເຫຼືອແຕ່ປີກທີ່ເຮັດຈາກໄມ້ໄຜ່ ແລະ ຄັນໄມ້ທີ່ປ່ຽນມາເປັນສີນໍ້າຕານດໍາເຫຼື້ອມ.
ໃນປີ 1966, ຂັ້ນເທິງໄດ້ແບ່ງວຽກໃຫ້ຄໍາແສນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄປແຂວງ ຫຼວງນ້ຳທາ (ລາວ) ເພື່ອສຶກສາກ່ຽວກັບຊົນເຜົ່າລື້ ແລະ ຊົນເຜົ່າອື່ນໆຢູ່ພາກເໜືອຂອງລາວ. ກວ່າເຄິ່ງສະຕະວັດທີ່ຜູກພັນກັນ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າທັງເປັນສະຫາຍ, ເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ສ່ຽວກັນ. ມີຫຼາຍເທື່ອ, ຄຳແສນ ບອກວ່າຈະແບ່ງດິນສ່ວນໜຶ່ງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສ້າງເຮືອນ ແລະ ຊວນຂ້າພະເຈົ້າໄປດໍາລົງຊີວິດຢູ່ລາວເພື່ອໄດ້ພົບເຫັນກັນຕະຫຼອດ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ມີໂອກາດໄປເຮັດວຽກຢູ່ຫວຽດນາມ, ຄຳແສນ ກໍຍາດເວລາມາຢ້ຽມຢາມຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ສາຍພົວພັນລະຫວ່າງສອງຄອບຄົວນັບມື້ນັບສະໜິດຕິດພັນກວ່າອີກເມື່ອລູກຊາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນສ່ຽວກັບລູກຊາຍຂອງຄໍາແສນ.
 |
| ໜ້າໄມ້ຂອງອົງແກ້ວ ມີອາຍຸກວ່າ 100 ປີ |
ຂ້າພະເຈົ້າຄົ້ນຄວ້າປະຫວັດລາວ, ໃນນັ້ນ ມີການລຸກຮື້ຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ຕ້ານຝຣັ່ງ ຂອງອົງແກ້ວ ແຕ່ປີ 1901 ຫາປີ 1907, ຕໍ່ມາແມ່ນການການລຸກຮື້ຂຶ້ນຂອງອົງກົມມະດຳ ແຕ່ປີ 1907 ຫາປີ 1936. ປີ 2009, ເມື່ອໄປເຮັດວຽກຢູ່ລາວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບຄຳແສນ, ຂ້າພະເຈົ້າຖາມລາວວ່າ ຍັງມີເອກະສານ ຫຼື ຂອງທີ່ລະນຶກຂອງພໍ່ຕູ້ບໍ. ທ່ານ ຄຳແສນ ກ່າວວ່າ ລາວກຳລັງຂຽນປື້ມຫົວໜຶ່ງກ່ຽວກັບອົງແກ້ວ ແລະ ຂະບວນການລຸກຮື້ຂຶ້ນຕໍ່ສູ້ຕ້ານຝຣັ່ງ ຢູ່ລາວໃນໄລຍະຕົ້ນ. ສ່ວນຂອງທີ່ລະນຶກ, ຄອບຄົວຂອງລາວຍັງຮັກສາໜ້າໄມ້ຂອງປູ່ໄວ້ 2 ອັນ.
ຕາມຄໍາເວົ້າຂອງ ຄໍາແສນ: ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1890 ແລະ ຕົ້ນຊຸມປີ 1900, ປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າຢູ່ລາວໄດ້ຮ່ວມສໍາພັນນຳກັນຕໍ່ສູ້ຕ້ານຝຣັ່ງ. ການລຸກຮື້ຂຶ້ນຂອງອົງແກ້ວ ແລະ ອົງກົມມະດໍາ ໄດ້ຮັບການຕອບສະໜອງຈາກປະຊາຊົນຢູ່ເຂດພູດອຍ Boloven ແລະ ປະຊາຊົນຢູ່ເຂດຊາຍແດນຫວຽດນາມ-ລາວ. ອາວຸດທີ່ປະຊາຊົນນໍາໃຊ້ໃນເວລານັ້ນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໜ້າໄມ້, ໜ້າທະນູ, ຫອກ, ແຮ້ວທີ່ເຮັດຈາກໄມ້... ຈຸດດີ ແລະ ເສຍຂອງໜ້າໄມ້ແມ່ນຢູ່ປາຍລູກທະນູ ສາມາດເຄືອບທາດພິດ. ຖ້າຖືກຍິງຢູ່ໃນໄລຍະໃກ້, ສັດຕູອາດຈະຕາຍ.
ບັນດາລຸ້ນຄົນຂອງຄອບຄົວຄໍາແສນ ໄດ້ຮັກສາໜ້າໄມ້ 2 ອັນນີ້ໄວ້ເປັນເວລາຫຼາຍປີ. ຄຳແສນ ເວົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ພວກເຮົາເປັນອ້າຍນ້ອງ ເປັນຕາຍມີກັນ, ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຢາກມອບໜ້າໄມ້ອັນໜຶ່ງໃຫ້ເຈົ້າ, ແຕ່ລະຄອບຄົວຮັກສາໄວ້ອັນໜຶ່ງເພື່ອເປັນຂອງທີ່ລະນຶກ”.
ເມື່ອໄດ້ຮັບໜ້າໄມ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈຫລາຍ, ບໍ່ຄິດວ່າລາວຈະມອບສິ່ງທີ່ລ້ຳຄ່ານີ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ໜ້າໄມ້ຕອນນັ້ນຍັງມີໄລ ແລະ ເຊືອກມັດ. ຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງຄໍາແສນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖອດເອົາປີກ ແລະ ຄັນໄມ້ອອກ, ເອົາຜ້າຫໍ່, ແລ້ວຖືຂຶ້ນຍົນ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເສຍດາຍທີ່ສຸດແມ່ນບໍ່ມີກ້ອງຖ່າຍຮູບເພື່ອຖ່າຍຕອນທີ່ລາວມອບຂອງທີ່ລະນຶກນີ້ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ.
 |
| ຂ້າພະເຈົ້າປາດຖະໜາຢາກມອບໝ້າໄມ້ໃຫ້ລູກຊາຍຂອງ ຄຳແສນ ຄືນ ເພື່ອໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງທີ່ລະນຶກນີ້ໄດ້ແຜ່ລາມອອກໄປ. |
ການນຳໜ້າໄມ້ກັບໄປຫວຽດນາມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຂວນໄວ້ໃນຫ້ອງເຮັດວຽກຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢ່າງສະຫງ່າຜ່າເຜີຍ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ແນມເບິ່ງໜ້າໄມ້ ຂ້າພະເຈົ້າພັດຄິດຮອດລາວ. ປີ 2015, ທ່ານ ຄຳແສນ ໄດ້ເສຍຊີວິດ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດຕະຫຼອດກ່ຽວກັບໜ້າໄມ້.
ຖ້າບໍ່ມີການປະກວດ “ໃຫ້ຂອງທີ່ລະນຶກເລົ່າເລື່ອງ” ໂດຍ ວາລະສານຍຸກສະໄໝ ປະສານສົມທົບກັບ ສະຖານທູດ ສປປ ລາວ ປະຈໍາ ຫວຽດນາມ, ສະມາຄົມມິດຕະພາບ ຫວຽດນາມ ແລະ ລາວ ຈັດຕັ້ງ, ໜ້າໄມ້ນີ້ຄົງຈະຍັງຄົງຢູ່ພຽງແຕ່ໃນຄວາມຊົງຈຳພ້ອມກັບບັນດາຂອງທີ່ລະນຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບປະເທດລາວ. ການປະກວດຄັ້ງນີ້ກໍແມ່ນໂອກາດເພື່ອໃຫ້ບັນດາຂອງທີ່ລະນຶກອັນລ້ຳຄ່ານັ້ນໄດ້ແຜ່ກະຈາຍອອກໄປ.
ແຕ່ເພື່ອໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງໜ້າໄມ້ໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍຢ່າງກວ້າງຂວາງກວ່າ, ຂ້າພະເຈົ້າຢາກມອບຄືນໃຫ້ລູກຊາຍຂອງຄຳແສນ ເພື່ອໃຫ້ລາວເອົາໄປວາງໄວ້ໃນຫໍພິພິທະພັນຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ຫຼື ສາລະວັນ ເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ເຖິງຍຸກປະຫວັດສາດຂອງລາວ ທີ່ບໍ່ອາດລືມໄດ້.
ເມື່ອ ຄຳແສນ ເສຍຊີວິດໄປແລ້ວ, ໝູ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດສຳເລັດສະບັບຮ່າງກ່ຽວກັບພາລະກິດການປະຕິວັດຂອງອົງແກ້ວ ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍທີ່ປື້ມຫົວນີ້ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ພິມຈຳໜ່າຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປາດຖະໜາຢາກແປປຶ້ມຫົວນີ້ມາເປັນພາສາຫວຽດ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນສອງປະເທດໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງສາຍພົວພັນມິດຕະພາບອັນຍິ່ງໃຫຍ່ລະຫວ່າງ ຫວຽດນາມ - ລາວ ເຊິ່ງໄດ້ສະໜິດຕິດແໜ້ນກັນມາແຕ່ດົນນານ, ແຕ່ໜ້າເສຍດາຍທີ່ສຸຂະພາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຕອບສະໜອງໄດ້ແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະມອບສົ່ງສະບັບຮ່າງໃຫ້ແກ່ທີມງານພາສາລາວຂອງວາລະສານຍຸກສະໄໝ, ເພື່ອຫາບັນດານັກຂ່າວປະຕິບັດຄວາມມຸ່ງຫວັງນີ້ແທນຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ສຳເລັດ.
ຫອມມາລາ
