 | ການລາດຕະເວນສອງປະເທດ ເພື່ອປົກປັກຮັກສາຊາຍແດນຫວຽດນາມ - ລາວ |
| ຫວຽດນາມ ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະໃຫ້ການຮ່ວມມືເພື່ອຮັກສາສະຖຽນລະພາບ ແລະ ສັນຕິພາບໃນໂລກ |
 |
| ທ່ານ ປອ ຈິ້ງເລແອັງ ຢືນຈຶ້ງຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຂອງມໍລະດົກວັດທະນະທຳລາວ. (ພາບ: TGCC) |
ຄົນເຮົາປຽບທຽບອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ເປັນຮູບພາບທີ່ມີຫຼາກຫຼາຍສີສັນ: ປະເທດ ໄທ ແມ່ນຮຸ່ງເຮືອງເຫຼືອງເຫຼື້ອມດ້ວຍແສງສີເວທີການສະແດງ, ຫວຽດນາມ ຫົວຂິດຫົວໄຖກັບຈັງຫວະພາຫະນະ, ສ່ວນປະເທດ ລາວ ແມ່ນຄ້າຍຄືບົດດົນຕີທຳມະທີ່ງຽບສະຫງົບ. ມາທີ່ນີ້, ພວກເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ໄປທ່ອງທ່ຽວ, ຫາກຍັງ"ດໍາລົງຊີວິດ" ໄປພ້ອມກັບເວລາ. ໂມງຫຼາຍໜ່ວຍຄືຈັ່ງວ່າຢຸດໝູນ ຕໍ່ພາບພະສົງທີ່ນຸ່ງຜ້າເຫຼືອງໄປບິນພະບາດຢູ່ ຫຼວງພະບາງ ທຸກໆຮຸ່ງເຊົ້ົ້າ. ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ຮີບຮ້ອນທີ່ສຸດກໍ່ຍັງອົດຫາຍໃຈໃຫ້ຄ່ອຍໆ, ຢ້ານວ່າສຽງດັງເຮັດໃຫ້ເສຍຊ່ວງເວລາທີ່ສັກສິດນັ້ນ.
ແມ່ນໍ້າຂອງແມ່ນຈິດວິນຍານຂອງເລື່ອງ “ການດໍາລົງຊີວິດແບບຊ້າໆ”. ຄົນລາວເອີ້ນແມ່ນ້ຳວ່າ ແມ່ນ້ຳຂອງ - ແມ່ຂອງບັນດາກະແສນ້ຳ. ເຂົາເຈົ້າປ່ອຍຕົວໄປຕາມ “ແມ່”, ເພື່ອໃຫ້ເຮືອເຮັດດ້ວຍໄມ້ລ່ອງລອຍເຄວ້ງຄວ້ງທ່າມກາງນ້ຳຄ້າງຂອງວັງວຽງ, ເພື່ອໃຫ້ຍາມສາຍັນຍ້ອມໜ້ານ້ຳເປັນສີມ່ວງ ກາຍເປັນເໝືອນເຫຼົ້າແວງຂອງດິນຟ້າ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຢ່າຄິດຜິດວ່າ "ຊ້າໆ" ມີຄວາມໝາຍຄືກັນກັບ ຊັກຊ້າ. ຢູ່ແຂວງ ສະຫວັນນະເຂດ - ເປັນເມືອງເກົ່າແກ່ທີ່ຄົດຕົວລຽບຕາມແມ່ນໍ້າຂອງ, ເວລາເບິ່ງຄືວ່າຖືກອັດໄວ້ໃນເຮືອນຂອງຝຣັ່ງ ທີ່ມີອາຍຸ 100 ປີ. ເມື່ອຊາວ ຝຣັ່ງ ໄດ້ນໍາ baguettes ແລະ ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ Baroque ມາ, ແລະແລ້ວເພື່ອໃຫ້ເວລາໄດ້ປ່ຽນພວກມັນກາຍເປັນມໍລະດົກປະສົມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຼົງໄຫຼ. ຄົນລາວບໍ່ປະຖິ້ມອະດີດໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ ເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນໃໝ່, ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ປະຫວັດສາດເວົ້າດ້ວຍຕົວມັນເອງ ຜ່ານຮອຍແຕກໃນຝາໄຄຫີນ ແລະ ຜ່ານກິ່ນຫອມຂອງກາເຟໃນຮ້ານນ້ອຍໆແຄມທາງ.
ທົ່ງໄຫຫິນ - ຄວາມລຶກລັບທາງຂອງບູຮານຄະດີທີ່ເຮັດໃຫ້ວົງການຄົ້ນຄວ້າເຈັບຫົວ ພັດເປັນສິ່ງພິສູດໃຫ້ຄວາມອົດທົນ. ໄຫຫີນໃຫຍ່ໂຕນັບພັນໄຫນອນກະແຈກກະຈາຍຢູ່ທົ່ວພູພຽງ ຊຽງຂວາງ, ງຽບສະຫງົບຢູ່ທ່າມກາງຕົ້ນໄມ້ໃບຫຍ້າ. ຄວາມລຶກລັບທີ່ບໍ່ຕ້ອງການຄໍາຕອບ, ມັນຄົງຕົວຄືເປັນຂອງຂວັນໃຫ້ຈິນຕະນາການ.
ວັດທະນະທໍາ ລາວ ແມ່ນສິລະປະຂອງການຊອກຫາຄວາມສຸກໃນສິ່ງທີ່ງ່າຍດາຍ. ມີສິ່ງທີ່ຄືວ່າຜິດແຕ່ບໍ່ຜິດທີ່ຫນ້າສົນໃຈລະຫວ່າງໂລກທີ່ຍົກສູງຄວາມໄວ, ແຕ່ປະເທດ ລາວ "ເດີມພັນ" ເຂົ້າໃນຄວາມຊ້າ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຈາກຄວາມຂີ້ຄ້ານຄືບາງມຸມມອງ, ແຕ່ຫາກຍັງມາຈາກປັດຊະຍາທາງພຸດທະສາສະໜາທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນໃນແຕ່ລະລົມຫາຍໃຈວ່າ: ຄວາມສຸກບໍ່ແມ່ນຈຸດໝາຍປາຍທາງ, ຫາກຍັງເປັນວິທີທີ່ເຮົາກ້າວເດີນ.
ເມື່ອຍາມສາຍັນຢູ່ຂົວມິດຕະພາບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບນັກຖ່າຍຮູບຊາວຝຣັ່ງ. ລາວເວົ້າວ່າ "ຂ້າພະເຈົ້າມາລາວເພື່ອຄົ້ນຫາສິ່ງທີ່ເອີຣົບ ໄດ້ສູນເສຍ - ຄວາມເມດຕາຂອງການເວລາ". ຖືກຕ້ອງແລ້ວ, ໃນປະເທດນີ້, ຄົນເຮົາບໍ່ຕ້ອງລຽນແຖວຢູ່ຕໍ່ໜ້າຮ້ານ iPhone ໃໝ່, ແຕ່ລຽນແຖວເພື່ອຖວາຍດອກໄມ້ບູຊາພະພຸດທະເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຫ້າວຫັນທີ່ຈະເຊັກອິນສໍາລັບ "ຊີວິດສະເໝືອນ", ແຕ່ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະນັ່ງຫມົດມື້ຢູ່ແຄມແມ່ນ້ໍາ, ເບິ່ງເດັກນ້ອຍອາບນ້ໍາຝົນ.
ໃນຖ້ຽວບິນທີ່ອອກຈາກ ນະຄອນຫຼວງ ວຽງຈັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຄິດອອກວ່າ ພຣະສົງອົງໜຶ່ງໄດ້ຕອບຄຳຖາມວ່າ ເປັນຫຍັງຄົນລາວຈຶ່ງ “enjoy the unhurry” (ຊົມໃຊ້ຄວາມບໍ່ຟ້າວຟັ່ງ): “ພວກເຮົາບໍ່ຢ້ານຄວາມຊ້າ, ເພາະວ່າຕາເວັນຍັງຂຶ້ນເປັນປະຈຳທຸກໆມື້.” ປະເທດລາວ ສອນເຮົາບົດຮຽນກ່ຽວກັບຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ - ເຊື່ອໝັ້ນວ່າ ຈັກກະວານເຄື່ອນໄຫວຢ່າງສົມບູນແບບ, ເຊື່ອວ່າ ທຸກບາດກ້າວທີ່ຊ້າໆ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມໝາຍຂອງມັນເອງ. ບາງຄັ້ງ, ມະນຸດຕ້ອງຫຼົງທາງເພື່ອຊອກຫາຕົວເອງ, ຕ້ອງມິດງຽບເພື່ອໄດ້ຍິນສຽງກະຊິບຂອງຫົວໃຈ. ບາງທີ, ນັ້ນແມ່ນຂອງຂວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຈາກແຜ່ນດິນລ້ານຊ້າງ - ບ່ອນທີ່ເວລາບໍ່ຢຸດພັກ, ພຽງແຕ່ງຽບສະຫງັດຝັງໄວ້ ...
ເຮືອບິນໄດ້ລົງຈອດຢູ່ ໂນ້ຍບ່າຍ, ຈະບໍ່ໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າ ລາວ ຢ່າງ ເຊື່ອຍຊ້າ “ບໍ່ເປັນຫຍັງ”, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວີທີທີ່ຈະປ່ອຍເອງ ເພື່ອເຊື່ອມຕົວເຂົ້າກັບລົມຫາຍໃຈຂອງດິນຟ້າ, ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນເອງວ່າ “the unhurry” - ສະພາບທີ່ບໍ່ຟ້າວຟັ່ງ.
 | ຍສໝ - ການດຳລົງຊີວິດທີ່ຄຶກຄື້ນມ່ວນຊືນ ແລະ ມີຈຸດໃໝ່ອ່ຽມຫຼາຍຢ່າງຂອງຄອບຄົວໜຸ່ມ ຜົວຊາວຫວຽດນາມ - ເມຍຊາວຢູແກຼນ ເຊິ່ງແມ່ນທ້າວ ຟານຫວູເຊີນ ແລະ ນາງ Sophia ພວມດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງຊື່ສັງຄົມອອນໄລໃນໄລຍະຜ່ານມາ. ໃນບັນດາຄຼິບວີດີໂອ ຖ່າຍເອງ, Sophia ຍັງມີຄວາມກະຕື້ລືລົ້ນເມື່ອເລົ່າເລື່ອງກ່ຽວກັບການດຳລົງຊີວິດກັບ ຜົວ ແລະ ລູກສາວ Alisa ຂອງຕົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມເພື່ອມີຄວາມຜາສຸກຄືໃນປັດຈຸບັນ, ລູກໄພ້ ... |
 | ວັນທີ 22 ທັນວາ ແມ່ນສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນສ້າງຕັ້ງກອງທັບປະຊາຊົນ ຫວຽດນາມ ຄົບຮອບ 78 ປີ (22/12/1944 – 22/12/2022) ແລະ ວັນມູນເຊື້ອທົ່ວປວງຊົນປ້ອງກັນຊາດ ຄົບຮອບ 33 ປີ (22/12/1989 – 22/12/2022). ໂດຍໄດ້ເລີ່ມມາຈາກກອງທະຫານທຳອິດທີ່ເຄື່ອນໄຫວໃນຂະບວນການປະຕິວັດຂອງພັກຄອມມູນິດ ຫວຽດນາມ, ກອງທັບປະຊາຊົນ ຫວຽດນາມ ໄດ້ສ້າງວິລະກຳທີ່ລ້ຳເລີດຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ... |
ແທັງຮັ່ງ
