| ບົດທີ 3 - ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດແມ່ນປັດໄຈຕັດສິນຊີ້ຂາດ | |
| ບົດທີ 2 - ທ່ານ ປອ. ເລດຶກທີ້ງ: "ລັດຮ່ວມເດີນທາງກັບປະຊາຊົນ" | |
| ບົດທີໜຶ່ງ - ນັກຄົ້ນຄ້ວາ ຫງວຽນຮຸ່ງຫວີ: ຈຸດເວລາທີ່ສຸກງອມແຫ່ງປະຫວັດສາດ |
 |
| ທ່ານ ດຣ. ຫວຸມິງເຄື່ຶອງ |
- ຮຽນທ່ານ, ຫວຽດນາມກຳນົດຄວາມມຸ່ງໝັ້ນຕັ້ງໃຈໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ເປັນສຸກ. ສິ່ງນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຮົາຄາດຫວັງໃນອະນາຄົດຄືແນວໃດ?
- ສັງຄົມທີ່ຖືວ່າຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງນັ້ນ ແມ່ນສັງຄົມທີ່ບັນລຸມາດຖານສາມຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງຕິດພັນນຳກັນ. ອັນທີໜຶ່ງ ແມ່ນມີລະດັບການດຳລົງຊີວິດ ແລະ ຜະລິຕະພັນແຮງງານທີ່ສູງ. ໝາຍເຖິງມະນຸດມີຄວາມສາມາດ ແລະ ເງື່ອນໄຂໃນການສ້າງຄຸນຄ່າທີ່ເໝາະສົມກັບສິ່ງໃດທີ່ຕົນເອງໄດ້ຮັບ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນໄດ້ອີງໃສ່ທີ່ມີການພັດທະນາທາງດ້ານຄວາມຮູ້, ທັກສະ ແລະ ເງື່ອນໄຂສົ່ງເສີມອື່ນໆ, ຈາກພື້ນຖານໂຄງລ່າງໄປເຖິງໂຄງບົນ.
ອັນທີສອງ ແມ່ນມີຄຸນນະພາບການດຳລົງຊີວິດທີ່ດີ: ສິ່ງແວດລ້ອມສະອາດ, ທີ່ພັກອາໄສສະດວກ, ການພັກຜ່ອນທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ຄຸນນະພາບການສຶກສາທີ່ສູງ.
ອັນທີສາມ, ມະນຸດຂອງສັງຄົມນັ້ນ ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຕົນເອງ ແລະ ຈິດໃຈທີ່ເຊື່ອໃນອະນາຄົດ. ໝາຍຄວາມວ່າ, ໃນສັງຄົມທີ່ມະນຸດເຮົາບໍ່ຍັງເຫຼືອຄວາມຢ້ານກົວຕໍ່ກັບຄວາມຜູກມັດດ້ານຈິດວິນຍານ ແລະ ຄວາມກັງວົນກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ສະຫງົບຂອງການດຳລົງຊີວິດ. ສັງລວມແລ້ວ, ສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໄດ້ຢ່າງກະທັດຮັດວ່າ ນັ້ນແມ່ນສັງຄົມທີ່ຮັ່ງມີໄປດ້ວຍວັດຖຸສິ່ງຂອງ, ເຂັ້ມແຂງທາງດ້ານຄວາມສາມາດໃນການສ້າງສັນ, ແລະ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຄວາມສາມາດໃນການຮັກສາ ແລະ ການສ້າງສາຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນອະນາຄົດ.
ຄວາມຜາສຸກແມ່ນນິຍາມທີ່ມີລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລາດຢ່າງແນ່ນອນກັບຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ພິເສດໃນເສັ້ນທາງເດີນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງເຜົ່າຊົນໜຶ່ງ. ເຜົ່າຊົນໜຶ່ງ ອາດຈະຍັງບໍ່ມີຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແຕ່ເຫັນໄດ້ຄວາມຜາສຸກ ຍ້ອນຮຸ້ນຄົນຊົນຊັ້ນທີ່ກຳລັງອຸທິດຕົນພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດໃຫ້ພາລະກິດນຳປະເທດຊາດໄປເຖິງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.
ສັງຄົມໜຶ່ງ ເຖິງຍັງບໍ່ທັນຮັ່ງມີກໍອາດມີຄວາມຜາສຸກໄດ້ເມື່ອທຸກຄົນເຊື່ອໝັ້ນຊຶ່ງກັນ ແລະ ກັນ, ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອໃນຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ລະບອບການປົກຄອງ. ໃນປະເທດໜຶ່ງທີ່ຍັງບໍ່ທັນຂະຫຍາຍຕົວ, ຄວາມຮັບຮູ້ໃນຄວາມຜາສຸກ ຍັງສາມາດແຜ່ປົກຄຸມໄປທົ່ວຖ້າຫາກວ່າທຸກຄົນເຫັນວ່າປະເທດຊາດກຳລັງມີການປ່ຽນແປງໄປແຕ່ລະວັນ ແລະ ກ້າວໄປສູ່ອະນາຄົດທີ່ສົດໃສຢ່າງໄວວາ.
- ຮຽນທ່ານ, ເພື່ອສ້າງສາສັງຄົມທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຜາສຸກ, ຕ້ອງມີອົງປະກອບພື້ນຖານອັນໃດແດ່?
- ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ ມີ 4 ກຸ່ມບັນຫາໃຫຍ່ ຄື: ຕະຫຼາດການຄ້າ, ລະບອບລະບຽບການ, ຄວາມສາມາດຂອງມະນຸດ ແລະ ວັດທະນະທໍາ. ຕະຫຼາດການຄ້າເຄື່ອນໄຫວເສລີ ເພື່ອກະຕຸ້ນຄວາມຄິດສ້າງສັນໃນການຮຽນຮູ້, ການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ທຳການຜະລິດ, ທຸລະກິດ. ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມະນຸດທຸ້ມເທໃນການເຮັດວຽກ. ລະບອບລະບຽບການເພື່ອຊ່ວຍໜູນ, ປົກປ້ອງຕະຫຼາດການຄ້າ ແລະ ມະນຸດໃຫ້ມີການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສະດວກສະບາຍແຕ່ມີຄວາມຖືກຕ້ອງ, ກ້າວໄປສູ່ຜົນປະໂຫຍດລວມຂອງສັງຄົມ. ການສຶກສາກໍ່ສ້າງປະກອບໃຫ້ມະນຸດມີຄວາມຮູ້, ທັກສະ ແລະ ຄວາມສາມາດກຳເອົາໂອກາດສ້າງເປັນໝາກຜົນ. ວັດທະນະທຳ ຊ່ວຍໃຫ້ມະນຸດມີຈິດສຳນຶກ ແລະ ຄຸນສົມບັດທີ່ມີພື້ນຖານຈາກປະຫວັດສາດທີ່ທຸກຍາກຂອງເຜົ່າຊົນ.
ໃນການຄົ້ນຄ້ວາມາຫຼາຍປີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ບັນດາປະເທດທີ່ກ້າວໄປເຖິງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ-ຄວາມຜາສຸກ ທີ່ມາຈາກຄວາມທຸກຍາກ ລ້ວນແຕ່ມີຜູ້ນຳພາທີ່ຮູ້ຈັກຮ້ອງໄຫ້ຕໍ່ໂຊກຊະຕາຂອງເຜົ່າຊົນ ແລະ ຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບພາລະກິດສຳຄັນໃນການນຳພາປະເທດຊາດກ້າວຂຶ້ນເປັນພາລະກິດປະຫວັກສາດສຳຄັນໜຶ່ງ, ໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ສຸດ ແລະ ເຄັ່ງຕຶງທີ່ສຸດ, ບໍ່ສາມາດທົນທານຕໍ່ການສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດ, ຕ່ຳຊາມ,ໃຈແຄບ.
- ຮຽນທ່ານ, ຫວຽດນາມ ຄວນເດີນທາງຄືແນວໃດບົນເສັ້ນທາງກ້າວສູ່ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຜາສຸກ?
-ຂະບວນການປະຕິຮູບທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຮຽກຮ້ອງສາມກຳລັງໜູນຫຼັກ. ກຳລັງໜູນອັນທໍາອິດແມ່ນຄວາມນຶກຄິດ ແລະ ເຈດຕະນາລົມຂອງເຜົ່າຊົນ. ເປັນແຫຼ່ງຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຜົ່າຊົນໜຶ່ງມີຄວາມຕັດສິນໃຈອັນກ້າຫານ, ບໍ່ທຳມະດາ ແລະ ແຫຼ່ງພະລັງອັນໃຫຍ່ຫຼວງຊ່ວຍເຜົ່າຊົນກ້າວໄປໜ້າຢ່າງບໍ່ອິດເມື່ອຍ ໃນການເດີນທາງພັດທະນາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ທ້າທາຍໃນແຖວໜ້າ. ສຳລັບກໍາລັງແຮງນີ້, ຫວຽດນາມຂອງພວກເຮົາ ມີທ່າແຮງອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າບໍ່ມີໃຜທຽບໄດ້. ເຖິງແນວໃດກໍຕາມ, ມັນຈະກາຍເປັນກຳລັງໜູນທີ່ແທ້ຈິງ ກໍຕໍ່ເມື່ອທົ່ວປວງຊົນພ້ອມກັນລຸກຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງອັນແຮງກ້າ, ເມື່ອກ່ອນແມ່ນສັນຕິພາບ-ເສລີພາບ, ປະຈຸບັນເປັນຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ-ຜາສຸກ.
ກຳລັງໜູນອັນທີສອງແມ່ນຄວາມຮັບຮູ້-ການຢັ່ງເຖິງ. ກຳລັງໜູນນີ້ຕິດພັນກັບຄວາມສາມາດໃນການຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ກ່ຽວກັບກົດເກນການຂະຫຍາຍຕົວ ແລະ ທິດທາງຍຸກສະໄໝ. ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ນໍາພາມີຄວາມວິໄສທັດກ້າວໄກ, ມີຄວາມຄາດຫວັງອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ການພິຈາລະນາທີ່ກວ້າງຂວາງ ເພື່ອສ້າງເປັນປັດຊະຍາ ແລະ ຍຸດທະສາດສັງລວມ ພ້ອມຍັງກວມເອົາສະພາບການຕ່າງໆ, ການເໜັງຕີງ ແລະ ສາຍພົວພັນລະຫວ່າງປັດໃຈຕ່າງໆໃນຂະບວນການຂະຫຍາຍຕົວ.
ກຳລັງໜູນອັນທີສາມແມ່ນຄວາມສາມາດໃນການປະດິດສ້າງ. ສະແດງເຖິງການອອກແບບສະຖາບັນວິທະຍາສາດ ແລະ ການປະດິດສ້າງຍຸດທະສາດທີ່ມີປະສິດທິພາບສູງ. ກຳລັງໜູນນີ້ ຊ່ວຍໃຫ້ເຜົ່າຊົນໜຶ່ງມີແຮງຈູງໃຈລຳດັບໜຶ່ງ ແລະ ລໍາດັບສອງທີ່ແຂງກ້າວໄປໜ້າຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ກ້າວໄກ, ສ້າງເປັນການຂະຫຍາຍຕົວທີ່ມະຫັດສະຈັນຊຶ່ງຊາວໂລກຊົມເຊີຍ.
- ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາມີທ່າແຮງບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍ ແຕ່ການຄົ້ນຫາ, ສົ່ງເສີມ ແລະ ກໍານົດ, ແກ້ໄຂຂ້ຄົງຄ້າງນັ້ນ ຍັງມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງເຮັດ. ແຕ່ຖ້າເລືອກໄດ້ພຽງບັນຫາໜຶ່ງທີ່ຖືເປັນກຸນແຈສຳຄັນ ທ່ານຈະໃຫ້ເປັນອັນໃດ?
- ທຸກກຳລັງວັງຊາເຖິງວ່າຈະເປັນການສົ່ງເສີມທ່າແຮງ ຫຼື ແກ້ໄຂຕົນເອງໃຫ້ມີຄວາມສົມບູນແບບນັ້ນ ລ້ວນແຕ່ນອນໃນປວງຊົນ, ເຜົ່າຊົນ. ເວລາໃດທີ່ກຳລັງນັ້ນໄດ້ຖືກປຸກລະດົມແລ້ວ ຊຸມຊົນ, ສັງຄົມເອງນັ້ນ ຈະດຳເນີນໄດ້ພາລະກິດ, ແກ້ໄຂໄດ້ພາລະໜ້າທີ່ຂອງຕົນ. ຢາກເຮັດໄດ້ຄືແນວນັ້ນ, ພາລະກິດນັ້ນຕ້ອງໄດ້ກໍານົດ, ໄດ້ຮັບການຕັ້ງຊື່. ແລະ ສໍາຄັນໄປກວ່າທຸກຢ່າງ ແມ່ນມີແຫຼ່ງພະລັງຊີວິດທີ່ພິເສດ. ບັນດາຜູ້ນໍາພາຄວນມີການຕັດສິນຊີ້ຂາດຢ່າງກ້າຫານໂດຍມີລາຍລັກອັກສອນ ກາຍເປັນຄວາມຊົມຊື່ນ ແລະ ແຮງກະຕຸ້ນທາງປະຫວັກສາດ.
ເພື່ອໃຫ້ກາຍເປັນຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງການຂະຫຍາຍຕົວໃນ 3 ທົດສະວັດຈະມາເຖິງ, ພວກເຮົາຄວນຫັນຄວາມຄາດຫວັງນຳພາປະເທດຊາດກາຍເປັນປະເທດມະຫາອຳນາດໜຶ່ງໃນປີ 2045, ເມື່ອຄົບຮອບ 100 ປີແຫ່ງການໄດ້ຮັບເອກະລາດ ກາຍເປັນກຳລັງໜູນປຸກລະດົມໜຶ່ງຂອງປວງຊົນ. ຖ້າຫາກສາມາດເຮັດສິ່ງນັ້ນໄດ້, ຫວຽດນາມ ຈະຖືກຈົດເຂົ້າໃນປະຫວັດສາດມ່ວນມະນຸດເປັນເລື່ອງເລົ່າຂານທີ່ເຜົ່າຊົນສ່ວນໜ້ອຍຈະມີໄດ້. ນັ້ນແມ່ນ, ພາຍໃນຮອບ 100 ປີ, ແຕ່ປີ 1945-2045, ເປັນເວລາອັນສັ້ນໜຶ່ງ ເມື່ອທຽບກັບປະຫວັດສາດອັນຍາວນານຂອງຕົນ, ປວງຊົນຫວຽດນາມໄດ້ຜ່ານຜ່າປະຫວັດສາດອັນໂສກເສົ້າ ແລະ ເລື່ອງລາວຂອງການຢູ່ລອດ ແລະ ການຂະຫຍາຍຕົວ.
 |
| ທ່ານ ດຣ. ຫວຸມິງເຄື່ຶອງ |
| ທ່ານ ດຣ. ຫວຸມິງເຄື່ຶອງ + ບ້ານເກີດ: ຫາຍຟ່ອງ + ການງານ: ຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການສິດສອນຢູ່ໂຮງຮຽນ ນະໂຍບາຍລັດ ຫຼີກວາງຢ້ຽວ, ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ ສິງກະໂປ + ວິທະຍາຖານະ: ປະລິນຍາເອກ (ມະຫາວິທະຍາໄລ Harvard); ນາມມະຍົດ: ຮອງສາດສະດາຈານ + ປະຈຸບັນພວມດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເຮັດວຽກຢູ່ສິງກະໂປນັບແຕ່ປີ 2016 ເປັນຕົ້ນມາ. ເປັນສະມາຊິກໜ່ວຍງານໃຫ້ຄຳປຶກສາດ້ານເສດຖະກິດຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີຫວຽດນາມ |
- ທ່ານມີການແລກປ່ຽນຫຍັງກ່ຽວກັບບັນຫາຜູ້ເກັ່ງກ້າສາມາດຂອງພວກເຮົາ?
- ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ມີສອງຄໍາຖາມໃຫຍ່ຄື: ເຮັດແນວໃດເພື່ອຊອກຫາຜູ້ເກັ່ງກ້າ? ແລະ ສົ່ງເສີມຄວາມສາມາດຜູ້ເກັ່ງກ້າຄືແນວໃດ? ຕອບຄໍາຖາມທໍາອິດ ແມ່ນ: ລັດຕ້ອງມີຂໍ້ຄວາມກ່າວກ່ຽວກັບປັນຍາຊົນຜູ້ເກັ່ງກ້າ. ຂໍ້ຄວາມກ່າວນັ້ນຕ້ອງກາຍເປັນຂະບວນການໂດຍຜ່ານກົດລະບຽບ ແລະ ພຶດຕິກຳຕົວຈິງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈ, ຄວາມສອດຄ່ອງ. ຕອບຄໍາຖາມທີສອງ ແມ່ນ: ກົດລະບຽບ ຕ້ອງສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເອື້ອອໍານວຍໃນການສ້າງຄົນທີ່ມີພອນສະຫວັນ ແລະ ເງື່ອນໄຂເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອຸທິດເພື່ອສ່ວນລວມ.
ຂໍ້ຄວາມກ່າວວ່າ: ບໍ່ໃຫ້ເອົາແນ່ນອນປັດໃຈອັນໃດອື່ນນອກຈາກຄຸນງາມຄວາມດີ ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງແມ່ນເຈົ້າຂຸນມຸນນາຍ, ກະສັດລາຊາ, ຄົນຊັ້ນສູງ ຫຼື ຜູ້ມີຜົນງານ, ມີຊື່ສຽງ. ເຮົາສ້າງສະພາບການເຮັດວຽກທີ່ໃສສະອາດ, ມີວິທະຍາສາດ, ບໍ່ເອົາທາງລົບ, ບໍ່ຖືທ້ອງຖິ່ນດິນແດນ… ສໍາລັບພວກເຂົາ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ກົນໄກຕ້ອງຕິດພັນກັບພາລະບົດບາດ, ຕຳແໜ່ງກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ໂປ່ງໃສ ຊຶ່ງຈະມີສະພາບແວດລ້ອມເພື່ອການອຸທິດຕົນຢ່າງສຸດຕົວ. ພະນັກງານຂອງພວກເຮົາດຽວນີ້, ຫຼາຍຄົນມີຄວາມຮູ້, ຄວາມສາມາດ ແຕ່ເວລາເລີ່ມມີຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ສຳຄັນ ແມ່ນສູມໃສ່ເບິ່ງແຍງຄອບຄົວ, ເບິ່ງແຍງຕົນເອງ. ຜົນໄດ້ຮັບຈະຈໍາກັດ ແລະ ສໍາຄັນກວ່ານັ້ນ ແມ່ນບໍ່ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມງານ, ຂັ້ນລຸ່ມເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນກາຍເປັນແວ່ນແຍງໃຫ້ກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ສັງຄົມໄດ້ ຈຶ່ງເປັນຜົນລັບຂອງພາວະຜູ້ນໍາທີ່ບໍ່ທັນສູງ. ກົນໄກການແຕ່ງຕັ້ງ ແລະ ການປະເມີນຜົນໃນປະຈຸບັນ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ນໍາມີບູລິມະສິດຕົ້ນໆໃຫ້ແກ່ການຮັກສາບ່ອນນັ່ງ, ເລື່ອນຕຳແໜ່ງ ຫຼື ການສະສົມຊັບສົມບັດ, ແທນທີ່ຈະເປັນປະມູນມໍລະດົກໃຫ້ແກ່ຄົນຮຸ້ນຫຼັງ.
ຄົນທີ່ມີພອນສະຫວັນໃນການເປັນຜູ້ນໍາ ແມ່ນຕ້ອງຮູ້ຈັດຕັ້ງກົງຈັກທີ່ໃຫ້ຜະລິດຜູ້ທີ່ມີພອນສະຫວັນເກັ່ງກ້າອອກມາ, ຜູ້ທີ່ເໝາະສົມທີ່ສຸດກັບໜ້າທີ່ວຽກງານ, ກັບໄລຍະປະຫວັດສາດນັ້ນ. ສະພາບແວດລ້ອມສໍາລັບຄົນທີ່ມີຄຸນນະທໍາ ແມ່ນກົດເກນໜຶ່ງ ຊຶ່ງໃນນັ້ນ, ຄົນອ່ອນດ້ອຍສາມາດອຸ່ນໃຈໄດ້, ຄົນບໍ່ດີບໍ່ສາມາດມີອິດທິພົນຕໍ່ສັງຄົມໄດ້. ການນໍາໃຊ້ຄົນແມ່ນບົດຄວາມຂອງກົດເກນລະບຽບການ. ບົດຄວາມນັ້ນ ແມ່ນໜຶ່ງໃນປັດໃຈສໍາຄັນຕ່າງໆທີ່ສ້າງຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃຫ້ແກ່ສັງຄົມ ແລະ ຄູ່ຮ່ວມມື. ສ່ວນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວມາຂ້າງເທິງ: ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນສັງຄົມ ແມ່ນໜຶ່ງໃນປັດໃຈປະກອບເປັນພື້ນຖານວັດທະນະທໍາ ຊຶ່ງວັດທະນະທໍາແມ່ນໜຶ່ງໃນສີ່ເສົາຄໍ້າ ເພື່ອປະກອບໃຫ້ເປັນສັງຄົມທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.
| - ຮຽນທ່ານ, ເປັນລູກຫຼານປະເທດຫວຽດນາມ, ຕໍ່ກັບຄວາມມຸ້ງຫວັງປາດຖະໜາຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຜາສຸກຂອງປະເທດຊາດ, ທ່ານມີຄວາມກັງວົນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາອັນໃດ ທີ່ສາມາດແລກປ່ຽນໄດ້? - ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າຄົນລຸ້ນພວກເຮົາທຸກມື້ນີ້ແມ່ນໂຊກດີຫຼາຍ. ອັນທີໜຶ່ງ, ປະເທດຊາດມີສັນຕິພາບ, ສະຖຽນລະພາບ, ເຊື່ອມໂຍງລວງເລິກກັບໂລກ ແລະ ມີສະຖານະລະດັບໂລກທີ່ສະດວກ. ອັນທີສອງ, ຄວາມກ້າວໜ້າທີ່ຂ້າມຂັ້ນຂອງການປະຕິວັດເຕັກໂນໂລຊີ 4.0, ທ່າອ່ຽງຂອງຍຸກໂລກາພິວັດ, ແລະ ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງທະວີບອາຊີ ທີ່ກຳລັງນຳມາໃຫ້ແຕ່ລະເຜົ່າຊົນມີໂອກາດອັນລ້ຳຄ່າ ແລະ ຄວາມສາມາດທີ່ອັດສະຈັນເພື່ອກາຍເປັນຄວາມມະຫັດສະຈັນທີ່ຄົນຮຸ້ນກ່ອນບໍ່ສາມາດມີໄດ້. ອັນທີສາມ, ຫວຽດນາມ ກຳລັງກ້າວສູ່ເສັ້ນທາງກາຍເປັນປະເທດທີ່ພັດທະນາ. ໄລຍະເວລາ 20-25 ປີ ແມ່ນພຽງພໍສໍາລັບເຜົ່າຊົນໜຶ່ງທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ມະຫັດສະຈັນຕ່າງຈາກທີ່ເປັນຢູ່ ແລະ ຈົດບັນທຶກໜ້າໃໝ່ທີ່ໃສແຈ້ງໃຫ້ແກ່ປະຫວັດສາດ. ພວກເຮົາຈົງຖືເອົາທັງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມຜາສຸກ ເປັນເປົ້າໝາຍທີ່ມຸ່ງຫວັງຂອງທົ່ວປວງຊົນໃນເສັ້ນທາງຕໍ່ໜ້າ. ສິ່ງທີ່ຄວນເອົາໃຈໃສ່ທີ່ສຸດແມ່ນໃນສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນທີ່ອາດຈະມີການປະກອບສ່ວນຕ່າງໆທີ່ມີຄວາມໝາຍຕໍ່ພາລະກິດນີ້. ສຳລັບສ່ວນຕົວຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ສິ່ງທ້າທາຍໃຫຍ່ທີ່ສຸດຍັງຄົງແມ່ນວ່າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອປະກອບສ່ວນນຳພາປະເທດເຮົາ ໄປເຖິງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຜາສຸກໃຫ້ໄວ. ດ້ວຍຮູ້ສຶກ ແລະ ຄວາມຜູກພັນອັນນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າ ພຽງແຕ່ຫວັງວ່າຜູ້ມີສິດອຳນາດຕຳແໜ່ງ ຖືວ່ານັ້ນເປັນພັນທະອັນສັກສິດ ແລະ ເປັນຄວາມໂຊກດີພິເສດ ຊຶ່ງຖ້າເຮົາບໍ່ເຮັດຢ່າງສຸດໃຈນຳນັ້ນກໍຈະໜ້າດູຕົນຫຼາຍຕໍ່ປະຊາຊົນ ແລະ ຕໍ່ປະເທດຊາດ. ຂ້າພະເຈົ້າຄ້ອຍໃຈທີ່ເຫັນການນຳຂອງບາງແຂວງ, ນະຄອນຍັງບໍ່ມີນ້ຳໃຈອັນແທ້ຈິງ ແລະ ລະດັບການທຸ້ມເທຂອງທົ່ວປະເທດ ໃນການຕ້ານການລະບາດໃຫຍ່ຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເສັຍຫາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນແກ່ຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ທຸກຍາກ. ເບິ່ງໄປໃນອະນາຄົດຂ້າງໜ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນອັນແຮງກ້າວ່າປະເທດພວກເຮົາກຳລັງກ້າວຂຶ້ນໄປໜ້າ, ບໍ່ວ່າປັດຈຸບັນກຳລັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນລະດັບໃດກໍຕາມ. |
- ຕາມທ່ານແລ້ວ, ເຮັດແນວໃດເພື່ອທີ່ຫວຽດນາມເຮົາ ມີຈິດວິຍານແຫ່ງການຈຸດປະກາຍຄວາມມຸ້ງຫວັງໃນການພັດທະນາປະເທດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຜາສຸກ?
- ຕ້ອງການຫຼາຍອົງປະກອບເພື່ອສ້າງຈິດວິຍານນີ້. ແຕ່ກ່ອນອື່ນເຮົາຕ້ອງຕອບຄໍາຖາມ: "ຜູ້ນໍາປະເທດໄດ້ມີຄວາມມຸ້ງຫວັງອັນແທ້ຈິງຫຼາຍພໍ, ມີຄວາມຕັ້ງໃຈຫຼາຍພໍໃຫ້ກັບບັນຫານີ້ ຫຼື ຍັງ?". ເມື່ອສັດຕູມາຮຸກຮານປະເທດ, ປະເທດ ໄດ້ຈັດເຂົ້າໃນສະພາບເສັ້ນຜົມນ້ອຍໆຖືກແຂວນດ້ວຍສິ່ງທີ່ໜັກໜ່ວງ. ໃນທາງເລືອກທີ່ຈະຢູ່ລອດ, ລາຊາກະສັດໄດ້ໃຫ້ຄົນຖືກເຄື່ອງຈະຈາຍສຽງຮ້ອງລະດົມປວງຊົນທັງຫຼາຍຊ່ວຍປະເທດຊາດ. ເມື່ອລາຊາກະສັດມຸ້ງມາດປາດຖະໜາຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ວອນຂໍໂດຍທີ່ປວງຊົນກໍເປັນໜຶ່ງຈິດໃຈດຽວປະກອບສ່ວນເຂົ້າປາອາຫານ, ປະກອບເຫຼັກຫຼາເພື່ອຊຸກລ້ຽງວິລະຊົນຜູ້ກ້າ, ຫຼໍ່ມ້າ, ໝວກ, ເສື້ອເກາະ, ຫອກແຫຼມໃຫ້ແກ່ນັກຮົບ. ແຮງບັນດານໃຈ, ທຸງນັ້ນເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງການຫັນປ່ຽນຂອງທ່ວງປວງຊົນ. ເວລານັ້ນຈຶ່ງສາມາດມີສິ່ງມະຫັດສະຈັນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄອງຖ້າສຳນວນປຸກລະດົມຈາກການນຳປະເທດ "ຈົ່ງຊ່ວຍປະເທດຊາດ!" ດັງກ້ອງກັງວານແຕ່ນີ້ໄປໜ້າເພື່ອຄວາມມຸ້ງຫວັງປາດຖະຫນານີ້ ໄດ້ຮັບການປຸກລະດົມ, ໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ.
| - ຮຽນທ່ານ, ເຮົາຄວນເຂົ້າໃຈຕໍ່ກັບຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງສັງຄົມ ແລະ ກໍານົດໃຫ້ຢູ່ໃນການດຳລົງຊີວິດປະຈຸບັນໃນຫວຽດນາມແນວໃດ? - ສິ່ງອື່ນໃດໝົດແມ່ນປວງຊົນແຕ່ລະຄົນໃນຊຸມຊົນຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຕົນເອງ. ເພື່ອຈະມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນຕົນເອງ, ບຸກຄົນນັ້ນຈະຕ້ອງມີຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ມີອິດສະລະໃນການສະແຫວງຫາຄວາມສຸກ, ໃນແນວຄວາມຄິດ ແລະ ຈິດໃຈສ້າງສັນ. ຈາກນັ້ນ, ພົນລະເມືອງແຕ່ລະຄົນ ຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ປະເທດຊາດ, ສ່ວນລວມ, ໝູ່ຄະນະຂອງຕົນເອງ. ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໄວ້ວາງໃຈນັ້ນ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການສ້າງຂຶ້ນໂດຍຊຸມຊົນນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ບັນຫາໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ແມ່ນຜູ້ນໍາພາ ຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນປະຊາຊົນ. ສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນ ຕ້ອງເຊື່ອໃນເພື່ອນຮ່ວມອຸດົມການ. ໃນຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຢູ່ໃນສັງຄົມປັດຈຸບັນຍັງຂ້ອນຂ້ອງຂ້າງຕ່ຳ. ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງມີການດຳເນີນ ແລະ ປະຕິບັດການປະຕິຮູບ ຢ່າງເປັນເລື່ອງລາວອັນໃຫຍ່, ເລີ່ມຕົ້ນຈາກການຫັນເປັນຄວາມໂປ່ງໃສໃນຂະບວນການຕັດສິນໃຈ ແລະ ພະຍາຍາມຊອກຫາຜູ້ທີ່ຄວາມສາມາດສໍາລັບວຽກງານ. ພວກເຮົາຕ້ອງການຜູ້ນໍາພາໃຫ້ແຕ່ລະຂະແໜງການ, ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນທີ່ປະຊາຊົນນິຍົມນັບຖື, ປວງຊົນເຄົາລົບນັບຖື. |
- ຂໍຂອບໃຈທ່ານ!
ຄຳຮຸ່ງ
