| ບົດທີ 2 - ທ່ານ ປອ. ເລດຶກທີ້ງ: "ລັດຮ່ວມເດີນທາງກັບປະຊາຊົນ" | |
| ບົດທີໜຶ່ງ - ນັກຄົ້ນຄ້ວາ ຫງວຽນຮຸ່ງຫວີ: ຈຸດເວລາທີ່ສຸກງອມແຫ່ງປະຫວັດສາດ |
ຄວາມຮັ່ງມີກ່ຽວກັບຄວາມປະດິດຄິດສ້າງ ແລະ ກາລະໂອກາດ
ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແມ່ນຄວາມຮັ່ງມີດ້ານວັດຖຸ, ຄວາມຮັ່ງມີດ້ານວັດທະນະທຳ ແລະ ກຳລັງຄວາມສາມາດໃນການປະດິດຄິດສ້າງ. ຄວາມຜາສຸກແມ່ນຄວາມເພິ່ງພໍໃຈໃນຄວາມຕ້ອງການດ້ານວັດທະນະທຳ, ຈິດໃຈ ແລະ ວັດຖຸນັ້ນ. ຄວາມຜາສຸກຂອງສັງຄົມແມ່ນບັນລຸໄດ້ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ພ້ອມທັງແມ່ນຄວາມສະເໝີພາບ, ຄວາມສະຫງົບສຸກ. ປະຊາຄົມມີການແບ່ງປັນ, ຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ສະໜິດຕິດພັນເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ມີບັນດາຄຸນຄ່າ, ເປົ້າໝາຍລວມ. ຄວາມຜາສຸກຂອງປະຊາຄົມພຽງແຕ່ບັນລຸໄດ້ ເມື່ອບັນດາສະມາຊິກ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມຜາສຸກໂດຍພື້ນຖານ.
ຄວາມຮັ່ງມີກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດປະດິດຄິດສ້າງ ແມ່ນປັດໄຈພື້ນຖານຂອງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ແທ້ຈິງ. ຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ຄວາມຍຸຕິທຳກ່ຽວກັບກາລະໂອກາດ, ກ່ຽວກັບການຊົມໃຊ້ແມ່ນມາດຖານຂອງຄວາມຜາສຸກ.
 |
| ພາບປະກອບ |
ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມຜາສຸກ ແມ່ນບັນດາຂອບເຂດທີ່ມີຄຸນຄ່າປະຫວັດສາດ - ຍຸກສະໄໝ. ໝາຍຄວາມວ່າ ບັນດາມາດຖານດັ່ງກ່າວຕ້ອງສຳພັນກັນກັບຄວາມຕ້ອງການ, ດ້ວຍມາດຕະຖານຄຸນຄ່າລວມຂອງປະຊາຄົມພາຍໃນ ແລະ ພາຍນອກ ຢູ່ບັນດາໄລຍະພັດທະນາ - ຍຸກສະໄໝປະຫວັດສາດລະອຽດ. ເມື່ອສັງຄົມພວມຕົກຢູ່ໃນສະພາບການອຶດຫິວ, ຂາດສະບຽງອາຫານ, ເລື່ອງມີອາຫານຢ່າງພຽງພໍ, ໄດ້ກິນອີ່ມນຸ່ງອຸ່ນ ກໍ່ແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອກຳນົດຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.
ປັດຈຸບັນ, ເມື່ອໂລກພັດທະນາໃນສະພາບແວດລ້ອມຫັນເປັນໂລກາພິວັດນັ້ນ ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ - ຄວາມຜາສຸກຕ້ອງໄດ້ຮັບການພິຈາລະນາຕາມ - ນັບມື້ນັບເປັນຕົ້ນຕໍໄປຕາມ - ມາດຖານຄຸນຄ່າລວມຂອງ ມວນມະນຸດ. ໃນຍຸກສະໄໝນີ້, ປະເທດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ມີຄວາມຜາສຸກ ຕ້ອງມີເສດຖະກິດພັດທະນາ, ມີກຳລັງປະດິດຄິດສ້າງສູງ, ປະຊາຊົນມີສິດເສລີໃນການເລືອກແບບແຜນການດຳລົງຊີວິດ, ມີຄວາມສະເໝີພາບກ່ຽວກັບກາລະໂອກາດພັດທະນາ ແລະ ຊົມໃຊ້.
ບັນດາປັດໄຈນີ້ ແມ່ນພື້ນຖານທີ່ມີຈາກການພັດທະນາເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ, ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ມັນຈິ່ງມີເນື້ອໃນທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບຫຼັກການຂອງເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ. ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ສ່ວນບຸກຄົນຮັ່ງມີ, ຫຼືຄືມັນຖືກຖືວ່າແມ່ນປັດໄຈຫຼັກທີ່ມີຜົນກະທົບກະຕຸ້ນຄວາມໂລບມາກສ່ວນຕົວ, ແຕ່ຫາກຍັງມີລັກສະນະຕົ້ນຕໍແມ່ນສ້າງການແກ້ງແຍ່ງ, ແຂ່ງຂັນກັນ, ຜ່ານນັ້ນ ກໍ່ກາຍເປັນກຳລັງໜູນ ການພັດທະນາຢ່າງເຂັ້ມແຂງ, ກະຕຸ້ນຄວາມປະດິດຄິດສ້າງຂອງບັນດາເຈົ້າຂອງ, ສ່ວນບຸກຄົນ, ຊຸກຍູ້, ຮ່ວມມື, ເຄື່ອນໄຫວກົນໄກ ກະຈາຍສິດ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດມຸ່ງໄປເຖິງຄວາມສະເໝີພາບ, ການຜຸກມັດຄວາມຮັບຜິດຊອບການກະທຳ ແລະ ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນດ້ານສັງຄົມ.
ຄວາມເສລີ ແມ່ນປັດໄຈໃຫຍ່ທີ່ສຸດ
ຄວາມມຸ່ງຫວັງຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມຜາສຸກຂອງສັງຄົມໜຶ່ງ ຈະບັນລຸໄດ້ພຽງແຕ່ເມື່ອສັງຄົມມີຄວາມເສລີ. ຄວາມເສລີ ຕາມນິຍາມ ແມ່ນມີພື້ນທີ່ບໍລິເວນຢ່າງເປັນເອກະລາດ, ມີເງື່ອນໄຂປະຕິບັດຄວາມມຸ່ງຫວັງ, ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນເພື່ອຄວາມໄຝ່ຝັນ, ຄວາມຝັກໄຝ່ຂອງຕົນ. ມະນຸດມີຄວາມໄຝ່ຝັນ, ຄວາມຝັກໄຝ່ໃນຊີວິດ ຈຶ່ງຄິດເຖິງຄວາມຜາສຸກໃນຂ້າງໜ້າ, ຄິດກ້ວາງກ່ວາໃນຂອບເຂດປັດຈຸບັນ. ຄົນໜຶ່ງຢູ່ແຕ່ໃນເຮືອນ, ໃນໝູ່ບ້ານ, ໃນຂອບເຂດໜ້ອຍໆຂອງຕົນ ກໍ່ຍາກທີ່ຈະມີຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ຈະບິນໄປໄກ, ກ້າວຂຶ້ນ, ບືນຕົວຂຶ້ນອອກສູ່ມະຫາສະໝຸດ. ໃນຕອນນັ້ນ, ຜູ້ຄົນຈະຖືກຈຳກັດໃນບໍລິເວນບ້ານ ຕາແສງ, ເຮັດເອງ - ສະໜອງເອງ, ຖືກຈຳກັດຄວາມເສລີ ແລະ ຄວາມເປັນເຈົ້າການ.
ສຳລັບຊາວຫວຽດນາມ, ສິດເສລີສ່ວນຕົວ - ສັງຄົມ ເຄີຍຄິດພັນກັບຈິນຕະນາການ, ຄວາມຊິ້ນເຄີຍທີ່ວ່າ “ຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນເທວະດາ, ເຈົ້າຊີວິດ”. ມະນຸດແມ່ນສິ່ງເລັກໆນ້ອຍໆ, ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ຕົນເອງ, ໝາຍຄວາມວ່າ ອີງໃສ່ບັນດາອິດທິກຳລັງຢູ່ນອກຕົນ, ກ່ອນອື່ນໝົດ ແມ່ນ ຟ້າດິນ. ນັ້ນແມ່ນກຳລັງຄວາມສາມາດທີ່ຈຳກັດ, ອ່ອນແອຂອງມະນຸດ - ຂອງປະຊາຄົມສັງຄົມ ແລະ ຂອງແຕ່ລະຄົນ. ສ່ວນບຸກຄົນອ່ອນແອຕ້ອງເອື່ອຍອີງປະຊາຄົມ, ບໍ່ສາມາດຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກການຜູກມັດຂອງປະຊາຄົມ ເພື່ອກາຍເປັນສ່ວນບຸກຄົນທີ່ເປັນເອກະລາດ ແລະ ເສລີ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ແມ່ນບຸນຄຸນຂອງເຈົ້າຊີວິດ, ເສນາອາໝາດຂັ້ນເທິງ, ບຸນຄຸນທຸກຢ່າງ, ດ້ວຍຈິດໃຈທີ່ເອື່ອຍອີງ. ແລະທັງຄຸນທາດທີເປັນຂ້າທາດນຳອີກ.
ຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນແມ່ນຄຸນນະທາດທີ່ມີຄວາມໝາຍ, ສັດຊື່ບໍລິສຸດອັນລ້ຳຄ່າຂອງມວນມະນຸດ. ນັ້ນແມ່ນພື້ນຖານຄຸນສົມບັດ ເພື່ອສ້າງສັງຄົມແຫ່ງມະນຸດສະທຳ. ແຕ່ເມື່ອສະແດງຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນເກີນໄປ, ມັນຈະແຊກຊືມເຂົ້າ ແລະ ຄອບງຳແບບແຜນການດຳລົງຊີວິດ, ແນວຄິດ, ຕະຫຼອດຮອດການຫັນມະນຸດກາຍເປັນສິ່ງທີ່ເອືອຍອີງກ່ຽວກັບແບບຄຸນສົມບັດ, ມັນຈະແມ່ນກຳລັງກີດຂວາງທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ.
ໃນຂະນະນັ້ນ ຈະເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ຕົນເອງຂອງມະນຸດຫຼຸດລົງ, ມີຄວາມກ້າຄິດກ້າທຳໜ້ອຍ, ຄອງຄອຍສ່ວນບຸນ, ເອື່ອຍອີງທຳມະຊາດ, ອີງໃສ່ສະພາບການພາຍນອກຫຼາຍເກີນໄປ. ກາກມາກ ເອີ້ນວ່າ ເສຍທາດຂາດຄຸນ.
ມວນມະນຸດຖືກສູນເສຍ ແລະ ຍາດເອົາສິດກ້າຄິດກ້າທຳ, ຄວາມໄຝ່ຝັນ, ຄວາມຝັກໄຝ່ ແລະ ທັງສິດໄດ້ມີຄວາມຄິດຢ່າງ ເອກະລາດ ແລະ ປະດິດຄິດສ້າງໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຈາກນັ້ນ ຈະເຮັດໃຫ້ສູນເສຍສິດເສລີດ້ານແນວຄິດ ແລະ ສິດການກະທຳເອກະລາດ ດ້ວຍຖານະແມ່ນຫຼັກການສູງສຸດຂອ ການດຳລົງຊີວິດຂອງແຕ່ລະຄົນ.
ແລະເມື່ອໄດ້ເອື່ອຍອີງ ແມ່ນສູນເສຍຄວາມເສລີ. ເພາະສະນັ້ນ, ພວກເຮົາຍິ່ງເຂົ້າໃຈໄດ້ເຖິງຄວາມໝາຍອັນເລິກເຊິ່ງຂອງຄຳສອນຂອງລຸງໂຮ່: ເອກະລາດ - ເສລີພາບ - ຄວາມຜາສຸກ. ສຳລັບຊາດເຮົາ, ທີ່ຕັ້ງພູມີສາດການເມືອງ ສ້າງບັນດາຈຸດພິເສດດ້ານປະຫວັດສາດຂຶ້ນ, ສ້າງຄວາມຮຽກຮ້ອງກ່ຽວກັບເອກະລາດ ທີ່ມີລັກສະນະລຸລ່ວງ, ຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ສຳຄັນທີ່ສຸດຂຶ້ນ. ນັ້ນແມ່ນປະຖົມປັດໄຈ, ເງື່ອນໄຂຕັດສິນຊີ້ຂາດຕ້ອງກຳນົດສ້າງແມ່ນເປົ້າໝາຍພື້ນຖານທຳທິດທີ່ຕ້ອງບັນລຸໄດ້. ຄວາມເສລີແມ່ນປະຖົມປັດໄຈຂອງຄວາມຜາສຸກ, ທັງສາມ ແມ່ນບໍ່ສາມາດຕັດແຍກອອກຈາກກັນໄດ້.
| ຄວາມຫຼາກຫຼາຍໃນວິທີການພັດທະນາ ໃນທຸກໄລຍະເວລາຂອງການພັດທະນາ, ປັດໄຈຕັດສິນແມ່ນວິທີການຂອງການພັດທະນາ. ປະຫວັດການພັດທະນາຂອງພວກເຮົາສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າວິທີການພັດທະນາໂດຍພື້ນຖານຂອງຫຼາຍພັນປີຜ່ານມາ ແມ່ນອີງໃສ່ປະສົບການ - ປະສົບການ "ເບິ່ງທ້ອງຟ້າ, ເບິ່ງດິນ, ເບິ່ງເມກ"... ເຊິ່ງການພັດທະນາໂດຍອີງໃສ່ປະສົບການໝາຍຄວາມວ່າ ແມ່ນການຖືເບົາຄວາມຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ຄວາມຄິດປະດິດສ້າງ, ຖືຄວາມຮູ້ທາງດ້ານວິທະຍາສາດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຢີບໍ່ສຳຄັນ, ງ່າຍຕໍ່ການຖືກຈຳກັດກີດຂວາງໃນພື້ນທີ່ການພັດທະນາທີ່ຄັບແຄບ, ມີຄວາມອິດສາ. ປະຈຸບັນພວກເຮົາຕ້ອງຮັບເອົາບັນດາວິທີການພັດທະນາໃໝ່ຕ່າງໆ, ໂດຍສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວແມ່ນອີງໃສ່ດ້ານຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຄິດປະດິດສ້າງ ເຊິ່ງບໍ່ແມ່ນອີງໃສ່ປະສົບການໄປຕະຫຼອດ. |
ຢາກມີຄວາມເສລີໃຫ້ແກ່ມວນມະນຸດ, ສັງຄົມມີໂຄງປະກອບທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຢ່າງ. ແຕ່ປັດຈຸບັນ, ວິທີການແກ່ນສານເພື່ອມີຄວາມເສລີ (ຕາມຄວາມໝາຍກ້ວາງ ແລະ ຕາມຄວາມໝາຍເສດຖະກິດສາດ ທີ່ໄດ້ກ່າວຂ້າງເທິງ) ແມ່ນຕ້ອງອີງໃສ່ພັດທະນາເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ, ຖືນີ້ແມ່ນວິທີການຊີ້ນຳເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາ. ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ ຊຸກຍູ້ການແກ້ງແຍ່ງແຂ່ງຂັນກັນ ລະຫວ່າງບັນດາສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ເຈົ້າກຳ. ກົນໄກແກ້ງແຍ່ງກະຕຸ້ນການປະດິດຄິດສ້າງ, ຜ່ານນັ້ນ ກໍ່ຊ່ວຍ - ບັງຄັບຕ້ອງຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງ ບັນດາສ່ວນບຸກຄົນ, ອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະ ປະຊາຄົມ. ມີກຳລັງຄວາມສາມາດ ຈິ່ງເອື່ອຍອີງໜ້ອຍລົງ ນັ້ນແມ່ນປັດໄຈແກ່ນສານຂອງຄວາມເສລີ, ເອກະລາດ.
ພັດທະນາເສດຖະກິດການຕະຫຼາດກໍ່ແມ່ນເພື່ອພັດທະນາຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຈິດໃຈ. ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດບໍ່ມີຄວາມໝາຍພຽງແຕ່ແມ່ນການພັດທະນາເສດຖະກິດ. ມັນຍັງແມ່ນວິທີ, ກໍ່ແມ່ນກຳລັງໜູນຫຼັກແຫຼ່ງເພື່ອຊຸກຍູ້ການພັດທະນາສັງຄົມ ມຸ່ງໄປເຖິງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຄວາມຜາສຸກ.
ວັດທະນະທຳຢາກພັດທະນາຂຶ້ນສູ່ລະດັບສີວິໄລໃໝ່, ການດຳລົງຊີວິດດ້ານຈິດໃຈຢາກບັນລຸລະດັບສູງໃໝ່ ແມ່ນຕ້ອງມີຄວາມເສລີດ້ານແນວຄິດ, ຄວາມເສລີດ້ານຄວາມໄຝ່ຝັນ, ຕ້ອງມີພື້ນທີ່ທີ່ມີຄວາມຄິດປະດິດສ້າງ, ຕ້ອງແກ່ງແຍ່ງແຂ່ງຂັນ ແລະ ສົມທົບກັນ, ເຊື່ອມຕໍ່ ແລະ ຮ່ວມມືນຳກັນ… ສິ່ງນີ້ ມີຄວາມໝາຍຄືກັນກັບພື້ນຖານເສດຖະກິດໃນຮູບແບບເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ. ແລະໃນຂະນະນັ້ນ, ມີພຽງແຕ່ພື້ນຖານເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ ຈິ່ງຂຸດຄົ້ນ, ຊຸກຍູ້ບັນດາປັດໄຈທີ່ຫາກໍ່ຍົກອອກມານັ້ນໄດ້.
 |
| ທ່ານ ຮອງ ສຈ. ດຣ. ເຈີ່ນດີ່ງທຽນ ອະດີດຫົວໜ້າສະຖາບັນເສດຖະກິດຫວຽດນາມ (ຂຶ້ນກັບສະພາມະຫາບັນດິດວິທະຍາສາດສັງຄົມຫວຽດນາມ), ປະທານສະພາວິທະຍາສາດເສດຖະກິດຫວຽດນາມ. |
ພວມກເຮົາໄດ້ມີວິວັດການດ້ານປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳສ້າງເປັນຄວາມຊິ້ນເຄີຍແມ່ນຮັບເອົາຄວາມຮູ້, ມີຄວາມຄິດທີ່ຖືກຈຳກັດ, ທ່ອງຂຶ້ນໃຈ, ຍອມຮັບ, ເພື່ອສຸດທ້າຍເກີດເປັນບັນດາຜະລິດຕະພັນທີ່ແມ່ນສ່ວນບຸກຄົນທີ່ບໍ່ຄວາມສາມາດຈິນຕະການໄດ້. ພູມປັນຍາ, ຈິນຕະນາການຖືກຮັດແຄບໃນຂອບເຂດວັດທະນະທຳຂອງໝູ່ບ້ານ, ຂອງຄົນລຸ້ນກ່ອນ, ຂອງຄວາມເຊື່ອ… ສະນັ້ນ ບັນດາສ່ວນບຸກຄົນຍາກທີ່ຈະປະດິດສ້າງ, ປະຊາຄົມອອ່ນດ້ອຍຕໍ່ການແຊກຊຶມ, ບໍ່ຮຳ່ຮຽນເອົາສິ່ງໃໝ່. ໃນຍຸກສະໄໝປັດຈຸບັນ, ສາງພູມປັນຍາຂອງມວນມະນຸດໄດ້ເປີດກ້ວາງແບບທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ ດັ່ງນັ້ນ ຈິນຕະນາການຕ້ອງປ່ຽນແປງ ເພື່ອຂຸດຄົ້ນໃໝ່ຢ່າງທັນການກັບມວນມະນຸດ.
| ຍົກສູງວິໄສທັດຍຸດທະສາດ ແລະ ວິທະຍາສາດ ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາມີຄຸນທາດໃນການແກ້ໄຂກັບສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ສິ່ງທ້າທາຍໃນທັນທີຢ່າງຊໍານິຊໍານານ. ໃນຊີວິດປະຈໍາວັນແມ່ນການຕ້ານກັບໄພພິບັດທໍາມະຊາດ, ການຜະລິດ, ການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະພາບດິນຟ້າອາກາດ, ດິນພູມມີປະເທດອັນທຸລະກັນດານ, ໂຫດຮ້າຍ. ແລະເນື່ອງຈາກວ່າມີພູມສາດດ້ານການເມືອງທີ່ມີລັກສະນະສະເພາະ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີສັດຕູຮຸກຮານຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. |
ມີວັດທະນະທຳເພື່ອໃຫ້ລວຍ ແລະ ມີຄວາມຜາສຸກ
ວັດທະນະທຳເປັນເສົາຄ້ຳໜຶ່ງຂອງສັງຄົມມວນມະນຸດ. ຄວາມຜາສຸກກັບບຸກຄະລິກກະພາບເປັນຊັບສິນທີ່ນັບມື້ນັບຕ້ອງໄດ້ເຕີມເຕັມໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ ສໍາລັບບຸກຄົນຜ່ານແຕ່ລະລຸ້ນຄົນ, ຍາມໃດກໍ່ມີອັດຕາສ່ວນກົງຕໍ່ກັບການພັດທະນາວັດທະນະທໍາ. ຊົນຊາດຂອງພວກເຮົາມີວັດທະນະທຳທີ່ມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄຸນຄ່າຂອງຄວາມເປັນມະນຸດສະທຳ. ເຖິງແນວໃດກໍ່ຕາມ, ວັດທະນະທຳ ເໝືອນດັ່ງຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຊີວິດ. ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການສ້າງ ແລະ ບົວລະບັດ. ຄຽງຂ້າງການເສີມຂະຫຍາຍຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ, ທ່າແຮງ, ການໄດ້ຮັບໂພຊະນາການໃໝ່ ມັນກໍ່ຕ້ອງໄດ້ຄັດບັນດາປັດໄຈ, ລັກສະນະພິເສດທີ່ບໍ່ມີຄຸນຄ່າອອກ ຫຼື ເພື່ອໃຫ້ເໝາະສົມກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຊີວິດກວ່າອີກ.
ໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງ, ເສດຖະກິດການຕະຫຼາດ, ການຫັນເປັນໂລກາພິວັດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຍີພັດທະນາຢ່າງເຂັ້ມແຂງນັ້ນ, ບັນຫາການປົກປ້ອງ ແລະ ການເສີມສ້າງລັັກສະນະສີສັນວັດທະນະທໍາແມ່ນຕິດພັນກັບການພັດທະນາ, ການເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດໃນການເຊື່ອມໂຍງເພື່ອເຕົ້າໂຮມສິ່ງຍອດຍິ່ງຂອງວັດທະນະທຳມວນມະນຸດເຊິ່ງແມ່ນເສັ້ນທາງດຽວເພື່ອປົກປ້ອງຄວາມຜາສຸກຂອງບຸກຄົນກໍ່ຄືຂອງຊົນຊາດ.
ສຳລັບບັນຫານີ້, ຢູ່ຫວຽດນາມ ໃນປະຈຸບັນ, ມັນຕ້ອງໄດ້ພິຈາລະນາຈາກສອງແງ່ມູມ
ທີໜຶ່ງແມ່ນ: ພວກເຮົາມີວັດທະນະບ້ານເມືອງ, ທ້ອງຖິ່ນທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ຍືນຍົງ. ກຳລັງແຮງນີ້ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ມະນຸດມີຄວາມສາມັກຄີກັນເພື່ອຕ້ານກັບໄພທຳມະຊາດ, ໂລກລະບາດ, ສັດຕູ; ການຮ່ວມມືໃນການທຳມາຫາກິນ, ການດຳລົງຊີວິດທາງວັດທະນະທໍາ, ຈິດໃຈ... ເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີຜ່ານມາ. ມະນຸດມີຄວາມຜູກພັນນຳກັນເພາະສິ່ງນັ້ນ, ເອກອ້າງທະນົງໃຈເພາະສິ່ງນັ້ນ. ພົນລະເມືອງຕົວເມືອງອາດມີເງື່ອນໄຂດໍາລົງຊີວິດທາງດ້ານວັດທະນະທໍາຫຼາຍທີ່ສຸດ, ລະດັບຄວາມໜາແໜ້ນຂອງພົນລະເມືອງສູງ ແຕ່ຄວາມຕິດພັນກັນ, ການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງຊຸມຊົນຕໍ່າກວ່າບ້ານເມືອງຫຼາຍ.
ທ້ອງຖິ່ນສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງເຊັ່ນ: “ເສື້ອສີຂອງທຸງຊາດ”, ອະນຸລັກຮັກສາ, ເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າສະເພາະ… ແຕ່ໃນແງ່ມຸມອື່ນ, ມັນກາຍເປັນແນວຄິດເຫັນແກ່ສ່ວນຕົນ, ຮັກສາເດີມ, ກະແຈກກະຈາຍ, ມະຍິກມະຍ່ອຍ ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ... ມັນຈຳກັດການຮັບເອົາວັດທະນະທຳພາຍນອກ ກໍ່ຄືການປັບຕົວ ເພື່ອໃຫ້ເໝາະສົມກັບຍຸກສະໄໝ.
ມັນສ້າງຄວາມສາມັກຄີພາຍໃນທີ່ແໜ້ນແຟ້ນ ແຕ່ພັດສ້າງໃຫ້ເກີດສິ່ງກີດຂວາງໃຫ້ກັບຂະບວນການເຊື່ອມຕໍ່ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງຍຸກສະໄໝແຫ່ງການເຊື່ອມໂຍງ, ການເປີດປະຕູ ແລະ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນຕ້ອງການຮ່ວມມື, ສ້າງຄວາມປອງດອງກັບທຸກຂອບຂະໜາດ, ລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ເຊິ່ງຈຸດອ່ອນອັນນີ້ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການປັບປຸງ. ຄວາມກົມກຽວ ແລະ ໃຈກວ້າງ ເຜື່ອແຜ່. ເປັນສິ່ງທີ່ຫາຍາກສໍາລັບປະເທດໃດໜຶ່ງ ຈະມີຄວາມ ໂອບອ້ອມອາລີ ແລະ ຖານະບົດບາດ, ລວມທັງຕໍ່ກັບສັດຕູຂອງຕົນ ຄືກັບຊາວຫວຽດນາມ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ບັນດາຄຸນທາດເຫຼົ່ານີ້ພວມສ້າງທ່າໄດ້ປຽບໃນການພັດທະນາທີ່ຫາຍາກ ແລະ ແຮງກ້າໜຶ່ງບໍ່ມີສອງໃຫ້ກັບພວກເຮົາໃນຍຸກສະໄໝເປີດປະຕູ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງທົ່ວໂລກ.
ດ້ວຍຄຸນທາດຂອງ “ເພື່ອນມິດ”, ຊາວຫວຽດນາມ, ຊົນຊາດຫວຽດນາມ ສາມາດສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ດຶງດູດເພື່ອນມິດໄດ້ງ່າຍ, ມີຄວາມອາດສາມາດຫັນສັດຕູມາເປັນເພື່ອນມິດ, ຄູນກໍາລັງແຮງຂອງຕົວເອງ ແລະ ຂອງເພື່ອນມິດໃນການຮ່ວມມື ແລະພັດທະນາ ເປັນຫຼາຍເທົ່າ. ການຮ່ວມມືບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການສ້າງຜະລິດຕະພັນວັດຖຸເທົ່ານັ້ນ. ມັນຍັງຊ່ວຍພວກເຮົາ ແລະ ເພື່ອນມິດ ສາມາດຍົກສູງກຳລັງຄວາມສາມາດ , ເຕົ້າໂຮມກຳລັງແຮງຈາກທົ່ວທຸກຫົນທຸກແຫ່ງມາຫາພວກເຮົາ. ຢູ່ ຫວຽດນາມ, ຊາວພາກເໜືອມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີ, ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ເລິກເຊິ່ງ. ຊາວພາກໃຕ້ມີຄວາມມຸ້ງໝັ້ນໃນການກະທຳດີ, ຄວາມເຈືອຈານ, ເປັນມິດ.
ຄຸນນະທຳ, ບໍ່ແມ່ນຊົນຊາດໃດກໍ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ເປັນໜ້າດຶງດູດໃຈຄືແນວນັ້ນ. ຄວນຂຸດຄົ້ນຄຸນທາດອັນລ້ຳຄ່າເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຫັນໃຫ້ກາຍເປັນພະລັງງານພັດທະນາ.
 |
| ທ່ານປະທານປະເທດ ຫວຽດນາມ ຫງວຽນຊວນຟຸກ ໄດ້ມອບດອກໄມ້ອວຍພອນໃຫ້ແກ່ບັນດານັກທຸລະກິດໜຸ່ມ ເນື່ອງໃນໂອກາດວັນນັກທຸລະກິດຫວຽດນາມ (13 ຕຸລາ). |
"ຄົນ" ດີຈຶ່ງເຫັນຫົນທາງໄປສູ່ຄວາມຜາສຸກ
ປັດໄຈທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງທຸກປະຊາຄົມທີ່ຕ້ອງການຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຄວາມຜາສຸກໃນຍຸກສະໄໝໂລກາພິວັດ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນກຳລັງຄວາມສາມາດທີ່ຈະສາມັກຄີພາຍໃນ ແລະ ເຊື່ອມຕໍ່, ຮ່ວມມືກັບພາຍນອກ. ໃນຄວາມຈິງແລ້ວສອງປັດໄຈນີ້ເປັນອັນດຽວ. ຄວາມແຕກຕ່າງພຽງແຕ່ຢູ່ແຕ່ລະກໍລະນີທີ່ຕ່າງກັນເຊີ່ງຈະມີສະແດງໃຫ້ເຫັນຕ່າງກັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າ ຊົນຊາດຂອງພວກເຮົາບໍ່ມີໃນຄວາມສາມັກຄີກັນແທ້. ຄວາມຈິງແລ້ວພວກເຮົາໄດ້ສະແດງຄວາມສາມັກຄີກັນຫຼາຍທີ່ສຸດ ແລະ ນໍາໃຊ້ຈິດໃຈສາມັກຄີນັ້ນເພື່ອເອົາຊະນະບັນດາສັດຕູ. ໝາຍຄວາມວ່າມີແຕ່ສາມັກຄີກັນເມື່ອ “ປະເທດຕົກຢູ່ໃນສະພາບການອັນຕະລາຍ”, ເມື່ອປະສົບກັບໄພອັນຕະລາຍ, ເມື່ອທຸກຄົນຖືກບັງຄັບໃຫ້ແບ່ງປັນເປົ້າໝາຍລວມຂອງການຢູ່ລອດ. ສຳລັບຄວາມສາມັກຄີກັນທຳມາຫາກິນ, ເພື່ອການພັດທະນາ ແມ່ນພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງແທ້ ຫຼື ມີໜ້ອຍກໍ່ຍັງບໍ່ທັນສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງ.
ລຸງໂຮ່ ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມສາມັກຄີ, ເຕື້ອງເຖິງສາມເທື່ອຢູ່ໃນຫົວຂໍ້ດຽວກ່ຽວກັບກໍາລັງແຮງເພື່ອຈະເອົາຊະນະ (ສັດຕູ), ເພື່ອເອົາຊະນະໃນສົງຄາມເມື່ອຕ້ອງປະເຊີນໜ້າກັບສັດຕູທີ່ໃຫຍ່ ແລະ ກຳລັງແຮງກວ່າຫຼາຍທົບຫຼາຍເທົ່າ. ລຸງໂຮ່ ໄດ້ເຖິງຫຼາຍ ແລະ ເນັ້ນໜັກຄືແນວນັ້ນ ບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອຢືນຢັນຄຸນຄ່າຂອງນໍ້າໃຈແຫ່ງຄວາມສາມັກຄີເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ໃນນັ້ນກໍ່ຍັງມີການສັ່ງສອນ, ເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບຄວາມສ່ຽງຂອງນິດໄສໂດຍທຳມະຊາດທີ່ເຫັນແກ່ສ່ວນຕົວ, ກະແຈກກະຈາຍ, ຕັດແບ່ງ ທ້ອງຖິ່່ນລັດທິ, ເຊິ່ງເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງສັງຄົມຊາວກະເສດນ້ອຍລາຍຍ່ອຍ, ຖືກຕັດແຍກໃນຮູບແບບການຢູ່ລອດ.
ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາມີຄວາມເມດຕາ, ໂອບອ້ອມອາລີ, ໃຈກວ້າງຂວາງເຜື່ອແຜ່ເປັນທີ່ສຸດ. ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາມີຄວາມຮັກແພງກັນດີ, ສຸກທຸກມີກັນແລະກັນ. “ໝາກນ້ຳເຕົ້ົ້າຮັກແພງເອົາໝາກອຶ”... ແຕ່ການຮັກແພງກັນ, ຮັກແພງຄົນ ແລະຄວາມສາມັກຄີ, ການຮ່ວມມືແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ຮັກແພງກັນ, ຮັກແພງຄົນ ປົກກະຕິແມ່ນເມື່ອເຫັນຄົນອື່ນຕົກຢູ່ໃນສະພາບອັນຕະລາຍ, ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ສາມາດໃຫ້ຄວາມແບ່ງປັນ, ສາມາດເສຍສະລະ... ນ້ຳໃຈນັ້ນລໍ້າຄ່າຫຼາຍ, ປະກອບເປັນຄຸນລັກສະນະຂອງຊາດ. ຈຸດພິເສດຂອງຄຸນລັກສະນະນີ້ແມ່ນເປັນໄລຍະສັ້ນ, ເກີດຂຶ້ນເອງ, ຕິດພັນກັບເຫດການຊົ່ວຄາວ. ມັນບໍ່ຄ່ອຍມີໂຄງສ້າງທີ່ໝັ້ນຄົງ.
ຈຸດດີຂອງກັນເພື່ອຮ່ວມມືກາຍເປັນກໍາລັງແຮງ, ໄປນຳກັນຕະຫຼອດໄປ. ຕ້ອງຮູ້ວິທີປັບຕົວເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ ເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າກັນໄດ້. ຕ້ອງຮູ້ວິທີດັດປັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຕົນເອງເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມບັນດາກິດຈະກໍາລວມ, ສ້າງສາພາລະກິດລວມ ເຊິ່ງມີລັກສະນະຂອບຂະໜາດ ແລະໄລຍະຍາວ. ການຮ່ວມມືນີ້ຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຄວາມຈິງໃຈຂອງບັນດາຝ່າຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ມີບັນດາມາດຕາ, ຄໍາໝັ້ນສັນຍາລວມ... ການບໍ່ມີຄວາມສາມັກຄີໄດ້ສະແດງອອກຢູ່ລັກສະນະພາຍໃນ, ທ້ອງຖິ່ນລັດທິແມ່ນເນື່ອງຈາກຄວາມແຕກຕ່າງ ແລະ ຄວາມຂັດແຍ້ງດ້ານສິດຜົນປະໂຫຍດລວມທັງຈາກຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ (ດັ່ງນັ້ນ, ສິດຜົນປະໂຫຍດໃນການດໍາລົງຊີວິດ ໄດ້ຈາກເບິ່ງຈາກທັດສະນະທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ).
ໝາຍຄວາມວ່າ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມສາແຫ່ງຊາດ, ຊາດນັ້ນຕ້ອງສ້າງສັນຍາລັກ, ທິດສະດີປັດຊະຍາວັດທະນະທໍາລວມຂອງຕົນ, ເຫັນດີເປັນເອກະພາບບັນດາໂຄງສ້າງພາຍໃນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ກ່ຽວກັບບັນຫານີ້, ພວກເຮົາຕ້ອງປະຕິບັດທັງໃນດ້ານວັດທະນະທຳມູນເຊື້ອ ແລະວັດທະນະ ທຳທັນຍຸກສະໄໝ. ໃນປະຫວັດສາດ ແລະ ວັດທະນະທໍາມູນເຊື້ອຂອງພວກເຮົາ ໄດ້ມີ - ແລະພວມສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບການບຳລຸງຮັກສາ - ບັນດາຄວາມຄ້າຍຄື - ສັນຍາລັກວັດທະນະທໍາລະດັບຊາດທີ່ເປັນເອກະພາບເຊັ່ນ: ລູກພະຍານາກ, ຫຼານນາງຟ້າ ດ້ວຍໄຂ່ຮ້ອຍໜ່ວຍ. ຊາວຫວຽດນາມທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ເປັນພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດ. ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງຫັນໃນການສຶກສາ, ການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່, ການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດໃຫ້ປະກົດຜົນເປັນຈິງ...
| "ເຮັດຮັງໃຫ້ນົກອິນຊີ" ການຮຽກຮ້ອງການລົງທຶນແມ່ນຄ້າຍຄືກັບການເຮັດຮັງເພື່ອດຶງດູດນົກອິນຊີເຂົ້າມາອາໄສຢູ່ ແລະ ອອກແມ່ແຜ່ລູກ. ນົກອິນຊີແມ່ນບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງຂະໜາດໃຫຍ່. ເຂົາເຈົ້າມາຈະນຳເອົາຕ່ອງໂສ້ການຜະລິດ, ຄຸນຄ່າ, ທີ່ຕັ້ງ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າປົກປ້ອງສະພາບແວດລ້ອມການດຳລົງຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍ່ປົກປ້ອງພວກເຮົາຄືກັນ. ມາຮອດປະຈຸບັນ, ພວກເຮົາໄດ້ຮຽກຮ້ອງນົກອິນຊີຢ່າງຈິງໃຈ, ແຕ່ຜືນປ່າສໍາລັບນົກອິນຊີທີ່ຈະອາໄສຢູ່ ແລະຮັງສໍາລັບນົກອິນຊີ ເພື່ອອອກໄຂ່ແມ່ນຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການກະກຽມເປັນຢ່າງດີ. ກຳລັງແຮງພາຍໃນຂອງພວກເຮົາກໍ່ຍັງບໍ່ຫຼາຍ, ບໍ່ໄດ້ກະກຽມກໍາລັງແຮງພາຍໃນຢ່າງພຽງພໍເພື່ອດູດຊຶມກໍາລັງແຮງ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງຊີວິດ ເຊິ່ງນົກອິນຊີນໍາມາໃຫ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີທີ່ສຸດ. ຖານະບົດບາດ ຂອງ "ນົກກະຈອກ" ຍັງເບິ່ງຄືວ່າເປັນຂີດຈຳ ກັດທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຂ້າມຜ່ານເທື່ອ. |
ເຊິ່ງເປັນແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງຊົນເຜົ່າອ້າຍນ້ອງທັງໝົດທີ່ອາໄສຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນປະເທດຫວຽດນາມ. ເນື້ອໃນຂອງມັນແມ່ນຫຍັງ? ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນປະຫວັດສາດ ແລະ ຕ້ອງການສະແດງອອກໃນປະຈຸບັນຄືແນວໃດ? ມີຄຸນຄ່າສູງ, ກວມລວມເອົາວັດທະນະທຳຂອງເຂດພາກ, ຊົນຊັ້ນ; ຍືນຍົງ ແລະ ມີຄວາມດຶງດູດໃຈ. ລຸງໂຮ່ ໄດ້ເວົ້າເຖິງຈິດໃຈຄວາມສາມັກຄີພາຍໃນພັກ ເໝືອນດັ່ງກັບຄູ່ດວງຕາຂອງຄົນ. ພວກເຮົານໍາໃຊ້ເຂົ້າໃນຍຸກສະໄໝປັດຈຸບັນເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ: ຄວາມສາມັກຄີຊົນຊາດ ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ມີຜູ້ຄົນເຍືອງທາງບົນເສັ້ນທາງໄປສູ່ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະຄວາມຜາສຸກ.
ໄຊພອນ
