​ໃນ​ຕອນ​ກາງຄືນ, ຫ້ອງ​ຄອບຄົວ​ຂອງ​ນາງ ຈາງ ລ້ວນ​ແຕ່​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ສຽງ​ຫົວ. ເດັກນ້ອຍສອງຄົນຄື: ຢາບາວ (11 ປີ) ແລະ ກວິ່ງແອງ (7 ປີ) - ນັ່ງຂ້າງແມ່ຢູ່ເທິງຕຽງຂະຫນາດນ້ອຍ. “ດຽວນີ້​ເຖິງ​ວ່າ​ຈະ​ເປັນຍາມຂອງ​ລູກແລ້ວ, ຊື່​ເຍື່ອງ​ອາ​ຫານ​ຫວຽດ​ນາມ, ຜູ້​ໃດ​ເວົ້າ​ຜິດ​ຕ້ອງເສຍໄຊ, ນາງ ຈາງ ໃຫ້​ກົດ​ໝາຍ. ຢາບາວ ​ເວົ້າ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ​ວ່າ: “ເຝີງົວ”. ກວິ່ງແອງ ສັ່ນ​ຫົວ​ວ່າ: "ເຂົ້ົ້າຕົ້ົ້ມ!" “ແມ່ຕື່ມວ່າ: ເຂົ້າປູ້ນຊີ້ນງົວ ເຫ້ວ”, ນາງ ຈາງ ຍິ້ມ, ກົ້ມຫົວເລັກນ້ອຍລໍຖ້າລູກສອງຄົນສືບຕໍ່.

ເກມ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ຄຳ​ສັບ​ດ້ວຍພາສາຫວຽດນາມ ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ນິ​ໄສ​ຍາມ​ກາງຄືນ​ຂອງ​ແມ່ ແລະ ລູກໆ. ໃນຮູບແບບຕົ້ນສະບັບຂອງການຫຼີ້ນ, ຄົນຫນຶ່ງເວົ້າຄໍາ, ຄົນຕໍ່ໄປເຊື່ອມຕໍ່ມັນກັບສຽງສຸດທ້າຍຂອງຄໍາທີ່ຜ່ານມາ. ​ແຕ່​ເນື່ອງ​ຈາກ​ຄຳ​ສັບ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ​ຂອງ​ເດັກນ້ອຍ​ຍັງ​ມີ​ຂໍ້​ຈຳກັດ, ທ່ານ ​ເຈີ່ນ​ດ້າຍ​ກວາງ ​ໄດ້​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ຊື່​ອາຫານ, ສັດ, ວັດຖຸ​ທີ່​ຄຸ້ນ​ເຄີຍ ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ເດັກນ້ອຍ​ໄດ້​ຫຼິ້ນ ​ແລະ ຮຽນ​ຮູ້​ໄປ​ພ້ອມໆ​ກັນ. "ພຽງແຕ່ແຂ່ງຂັນກັນ, ໃຜຊະນະຈະໄດ້ຮັບລາງວັນເລັກນ້ອຍ," ນາງເວົ້າ. "ຊ້າ ແລະ ໝັ້ນ ຄົງຊະນະການແຂ່ງ. ມື້ລະເທື່ອໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແຕ່ສະເໝີໄປ, ແລະ ລູກຫຼານຂອງເຈົ້າຈະຈື່ຈຳ ແລະ ຮັກພາສາຫວຽດນາມ ຄືກັບວ່າເຂົາເຈົ້າຮັກເລືອດເນື້ອຂອງຕົນເອງ".

​ເກີດ​ໃນ​ປີ 1987, ຢູ່​ແຂວງ ນິງບິ່ງ, ນາງ ຈາງ​ ໄດ້​ຮຽນ​ຈົບ​ຄະນະ​ວິຊາ​ວັນນະຄະດີ (ມະຫາວິທະຍາ​ໄລສ້າງຄູ - ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ​ດາ​ນັງ) ​ແລະ ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ​ກົດໝາຍ​ຮ່າ​ໂນ້ຍ. ​ໂອກາດ​ທີ່​ພາ​ນາງ​ໄປ ຍີ່ປຸ່ນ ​ໄດ້​ເລີ່​ມຕົ້ນ​ຈາກ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ຢູ່​ໂຮງຮຽນ​ອະນຸບານ ຫວຽດນາມ - ຍີ່ປຸ່ນ ຢູ່​ນະຄອນ ດາ​ນັງ, ​ໄດ້​ພົບ​ປະ​ກັບ​ຜົວ​ໃນ​ປະຈຸ​ບັນ - ທ່ານ Koga Kenji, ພະນັກງານ​ອົງການ​ການ​ຄ້າ​ພາຍ​ນອກ ຍີ່ປຸ່ນ (JETRO).

"ໃນບັນດາພະນັກງານ JETRO ຫຼາຍຄົນ, ພຽງແຕ່ລາວໄດ້ເລືອກ ດານັງ ຮຽນພາສາຫວຽດນາມ, ລາວມັກຈະມາໂຮງຮຽນເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນແລະຂໍໃຫ້ຂ້ອຍແກ້ໄຂການອອກສຽງຂອງລາວ. ຈາກບົດຮຽນເຫຼົ່ານັ້ນ, ພວກເຮົາຄ່ອຍໆຮູ້ຈັກກັນແລະຮັກແພງ", ນາງ ຈາງ ແບ່ງປັນ.

ຫນຶ່ງປີຕໍ່ມາ, Kenji ໄດ້ກັບຄືນໄປ ໂຕກຽວ ເພື່ອເຮັດວຽກ ແຕ່ກໍຍັງໄປຢ້ຽມຢາມວຽດນາມເລື້ອຍໆ ເພື່ອເຮັດທຸລະກິດ. "ຕໍ່ມາ, ລາວສາລະພາບວ່າລາວໄດ້ລົງທະບຽນສໍາລັບທຸກໆການເດີນທາງທຸລະກິດກັບຫວຽດນາມເພື່ອຫາຂ້າພະເຈົ້າ", ນາງຫົວ. ໃນປີ 2012, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຕ່ງງານ. ຄອບຄົວ​ນ້ອຍໆ​ໄດ້​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ຮ່າ​ໂນ້ຍ, Osaka, Yokohama ​ແລະ ປະຈຸ​ບັນ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຖິ່ນ​ຖານ​ຢູ່ Yamagata. ຊີວິດ​ມີ​ຄວາມ​ສະຫງົບ, ແຕ່​ຄວາມ​ເປັນ​ຫ່ວງ​ທີ່​ລູກ​ຈະ​ລືມ​ພາສາ​ແມ່​ກໍ​ມີ​ຢູ່​ໃນ​ໃຈ​ສະເໝີ. "ຂ້າພະເຈົ້າຢ້ານວ່າມື້ຫນຶ່ງລູກຂອງຂ້ອຍຈະກັບຄືນໄປຫວຽດນາມແລະບໍ່ສາມາດເວົ້າກັບພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າໄດ້, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍກໍ່ຕ້ອງສອນພວກເຂົາໃນຕອນຕົ້ນເພື່ອໃຫ້

ຢູ່ເຮືອນ, ນາງ ຈາງ ວົ້າພາສາຫວຽດນາມກັບລູກ, ໃນຂະນະທີ່ຜົວເວົ້າພາສາຍີ່ປຸ່ນ. ​ເຖິງ​ວ່າ​ນາງ Koga Kenji ​ເຂົ້າ​ໃຈ ​ແລະ ​ເວົ້າ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ, ​ແຕ່​ນາງ​ຍັງ​ຮັກສາ​ສົນທິສັນຍາ​ນັ້ນ. "ການອອກສຽງພາສາຫວຽດນາມຂອງຄົນຍີ່ປຸ່ນແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຢ້ານວ່າລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບອິດທິພົນ, ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າພາສາຫວຽດນາມ, ລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈແຕ່ມັກຈະຕອບເປັນພາສາຍີ່ປຸ່ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງອົດທົນ, ເວົ້າຄືນເພື່ອໃຫ້ລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເວົ້າມັນໄດ້."

ນັບ​ແຕ່​ລູກ​ຂອງ​ນາງ​ຍັງ​ບໍ່​ທັນ​ໄດ້​ຮຽນ​ຊັ້ນ​ຮຽນ​ທີ 1, ນາງ ຈາງ ເລີ່ມ​ສອນ​ຕົວ​ອັກ​ສອນ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ຝຶກ​ສະ​ກົດ​ຄຳ, ອ່ານ​ກາ​ຕູນ​ຫວຽດ​ນາມ. ​ໃນ​ທຸກໆ​ວັນ​ບຸນ ຫຼື ​ເຕັ​ດ, ນາງ​ເອງ​ກໍ່​ໄດ້​ປະດັບ​ປະດາ​ເຮືອນ, ​ໃຫ້​ລູກ​ຕັດ​ຄຳ​ວ່າ “​ເຕັ​ດ” ​ແລະ “ຊວນ” , ​ຕິດ​ຄຳ​ຂະໜານ, ຫໍ່ເຂົ້າຕົ້ມ, ​ໃສ່​ຊຸດເສື້ອຍາວກັບ​ລູກ, ຟັງ​ເພງ​ເຕັດ. "ເດັກນ້ອຍຖາມວ່າ: "ແມ່ຂຽນຈົດຫມາຍຫຍັງ, ແມ່?", "ນີ້ແມ່ນຫຍັງ?", "ມັນຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ?" ... ຂ້າພະເຈົ້າຕອບ ແລະ ສອນພວກເຂົາວ່າຕົວອັກສອນ ແລະ ຄວາມຫມາຍ," ນາງເວົ້າ.

ໂດຍບໍ່ມີຫ້ອງຮຽນຢ່າງເປັນທາງການ, ນາງປ່ຽນທຸກກິດຈະກໍາໃຫ້ເປັນບົດຮຽນພາສາ. ​ເມື່ອ​ປຸງ​ແຕ່ງ​ອາ​ຫານ, ນາງ​ສອນ​ລູກ​ຫຼານ​ໃຫ້​ຮັບ​ຮູ້​ສ່ວນ​ປະ​ກອບ​ສ່ວນ: “ນີ້​ແມ່ນ​ຜັກ​ບົ່ວ, ນີ້​ແມ່ນ​ກະ​ທຽມ, ມັນ​ຕົ້ນ…”. ເມື່ອໄປສວນສາທາລະນະ, ນາງຊີ້ໄປຫາແຕ່ລະວັດຖຸ: "ນີ້ແມ່ນສະໄລ, ນີ້ແມ່ນດິນຊາຍ, ນີ້ແມ່ນສາຍນ້ໍານ້ອຍໆ ... ". ທັງ​ຄອບ​ຄົວ​ບັນ​ທຶກ​ວິ​ດີ​ໂອ, ປະ​ຕິ​ບັດ​ການ​ເວົ້າ, ແລະ​ແນະ​ນໍາ​ເປັນ​ພາ​ສາ​ຫວຽດ​ນາມ. “ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ ການ​ສອນ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຫວຽດ​ນາມ ຄວນ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ດ້ວຍ​ສິ່ງ​ທີ່​ຄຸ້ນ​ເຄີຍ; ເມື່ອ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ສະ​ໜິດ​ສະ​ໜົມ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຈື່​ຈຳ​ໄດ້​ດົນ​ເທົ່າ​ໃດ”, ນາງ​ ເວົ້າ.

ຕາມ​ທ່ານ ຈາງ ແລ້ວ, ສິ່ງ​ທີ່​ຍາກ​ທີ່​ສຸດ​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ສອນ​ພາ​ສາ​ຫວຽດ​ໃຫ້​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຢູ່ ຍີ່​ປຸ່ນ ແມ່ນ​ຂາດ​ສະ​ພາບ​ແວດ​ລ້ອມ​ໃນ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ. "ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມເວົ້າພາສາຫວຽດນາມ 100% ກັບລູກຢູ່ເຮືອນ, ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວຂ້ອຍມີເວລາຢູ່ເຮືອນໜ້ອຍຫຼາຍ, ລູກຂອງຂ້ອຍໄປໂຮງຮຽນ, ເຂົ້າຮ່ວມກິດຈະກຳນອກຫຼັກສູດ, ຫລິ້ນກັບໝູ່ເພື່ອນຍີ່ປຸ່ນ, ກາງຄືນເຂົາເຈົ້າເຮັດວຽກບ້ານ ແລະ ກຽມຄວາມພ້ອມສຳລັບມື້ຕໍ່ມາ - ເກືອບບໍ່ມີເວລາເວົ້າພາສາຫວຽດນາມ."

​ໃນ​ເຂດ​ທີ່​ນາງ​ອາ​ໄສ​ຢູ່, ​ແມ່ນ​ບໍ່​ມີ​ຊາວ​ຫວຽດນາມ​ຫຼາຍ​ຄົນ. ເດັກນ້ອຍພົບກັນເປັນບາງໂອກາດໃນທ້າຍອາທິດ, ແຕ່ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເວົ້າພາສາຍີ່ປຸ່ນຢ່າງໄວວາ. "ເດັກນ້ອຍທຸກຄົນອາໄສຢູ່ຍີ່ປຸ່ນຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍ, ພາສາຍີ່ປຸ່ນຂອງເຂົາເຈົ້າເກັ່ງຫຼາຍ, ແຕ່ພາສາຫວຽດນາມຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນແຂງ, ບາງຄັ້ງກໍ່ພົບກັນເພື່ອຝຶກເວົ້າພາສາຫວຽດນາມ, ແຕ່ຖ້າພໍ່ແມ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່, ເດັກນ້ອຍກໍ່ "ປ່ອຍ" ກະແສພາສາຍີ່ປຸ່ນເຂົ້າໃຈກັນໄວ, ຫຼິ້ນຮ່ວມກັນໄວຂຶ້ນ". "ຂ້າພະເຈົ້າຖາມເປັນພາສາຫວຽດນາມ, ແລະ ລູກຂອງຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຕອບເປັນພາສາຍີ່ປຸ່ນ - ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການຕອບໄວເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສືບຕໍ່ຫຼິ້ນຫຼືເບິ່ງໂທລະພາບ. ເມື່ອພວກເຂົາມີຫມູ່ເພື່ອນຍີ່ປຸ່ນກັບພວກເຂົາ, ເຂົາເຈົ້າກໍ່ລັງເລທີ່ຈະເວົ້າພາສາຫວຽດນາມ, ຢ້ານວ່າຫມູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຂົາຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈ", ນາງ ຈາງ ກ່າວ.

ປະຈຸບັນ, ລູກ 2 ຄົນຂອງນາງພວມຮຽນຫຼັກສູດພາສາຫວຽດນາມ ຢູ່ຫວຽດນາມ - ເດັກຊາຍຢູ່ໃນພາກຮຽນທີ 2 ຂອງຊັ້ນ ມ3, ເດັກຍິງຢູ່ໃນພາກຮຽນທີ 2 ຂອງຊັ້ນ ປ.1 - ແຕ່ທັກສະການສື່ສານຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ເຖິງຂັ້ນ. "ເດັກນ້ອຍອ່ານແລະຂຽນໄດ້ດີ, ແຕ່ການປາກເວົ້າຂອງພວກເຂົາຍັງສັ້ນ, ແລະໄວຍາກອນຂອງພວກເຂົາຍັງສັບສົນເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີໂອກາດຫຼາຍທີ່ຈະປະຕິບັດ," ນາງແບ່ງປັນ.

ເດັກນ້ອຍຕົບແຕ່ງເຮືອນເພື່ອວັນຊາດ

ປະຈຸ​ບັນ, ນາງ​ຢາງ​ບໍ່​ໄດ້​ໃຫ້​ລູກ​ຫຼານ​ເຂົ້າ​ຮຽນ​ຫວຽດນາມ​ດ້ວຍ​ຕົວ​ຄົນ, ​ເພາະວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຢູ່​ຫ່າງ​ໄກ​ຈາກ​ສູນ​ກາງ ​ແລະ ຕາ​ຕະລາງ​ຮຽນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ທັບ​ຊ້ອນ​ກັບ​ເວລາ​ຮຽນ. “ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ໃຫ້ລູກຫຼານຮຽນພາສາຫວຽດນາມຜ່ານທາງອິນເຕີເນັດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ລະຊັ້ນຮຽນມີເດັກນ້ອຍບໍ່ຫຼາຍປານໃດ, ສະນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດສື່ສານ ແລະ ຝຶກຝົນການເວົ້າເຊິ່ງກັນແລະກັນ”.

ງານ​ບຸນ Hanagasa, ​ແມ່ນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ບັນດາ​ງານ​ບຸນ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ຢູ່​ພາກ​ພື້ນ Tohoku, ຮຽກຮ້ອງ​ໃຫ້​ມີ​ໝວກ​ດອກ​ໄມ້​ນັບ​ພັນ​ໃບ​ໃຫ້​ນັກ​ເຕັ້ນ​ລຳ​ຂອງ​ຕົນ​ໃນ​ແຕ່ລະ​ປີ. ​ແຕ່​ວ່າ​ນັບ​ແຕ່​ປີ 2024 ​ເປັນ​ຕົ້ນ​ມາ, ຈຳນວນ​ຜູ້​ຜະລິດ​ໝວກ​ໄດ້​ຫຼຸດ​ລົງ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ຂາດ​ແຄນ​ໝວກ​ຫຼາຍ​ກວ່າ 1,000 ໝວກ.

ໝວກກຸບ “Made in Vietnam” ໃນງານບຸນ Hanagasa ຢູ່ Yamagata, ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ. (ພາບ: NHK)

ຜູ້ອໍານວຍການບໍລິສັດ Shoubido, ຜູ້ສະຫນອງຫມວກສໍາລັບງານບຸນ, ໄດ້ໄປຫາທ່ານ Koga Kenji - ຜົວຂອງນາງ ຈາງ , ຜູ້ຕາງຫນ້າຂອງ JETRO ໃນ Yamagata - ເພື່ອຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃນການຊອກຫາສະຖານທີ່ຜະລິດຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ແນມເບິ່ງຮູບຊົງໝວກ Hanagasa, ທັນໃດນັ້ນ ລາວຈື່ໄດ້ໝວກຮູບຈວຍຂອງຫວຽດນາມ. “ໃນ​ໄລ​ຍະ​ບຸນ​ເຕັດ, ລູກໆ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ ແລະ ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ມັກ​ໃສ່​ໝວກ​ຮູບ​ຈວຍ​ແລະ​ອ່າວ​ດີ. ຮູບ​ພາບ​ນັ້ນ​ເຮັດ​ໃຫ້​ສາ​ມີ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ໃນ​ທັນ​ທີ​ວ່າ​ຫວຽດ​ນາມ​ສາ​ມາດ​ເຮັດ​ໄດ້”, ນາງ ຈາງ ເວົ້າ.

ນັກສິລະປະການ​ບ້ານ Giai Tay, ແຂວງ ຮ່າ​ນາມ (ເມື່ອ​ກ່ອນ) ເຮັດ​ໝວກກຸບ Hanagasa. (ພາບ: NHK)

ທ່ານ Koga ​ນຳ​ເອົາ​ໝວກກຸບຢູ່​ໃນ​ເຮືອນ​ຂອງ​ຕົນ​ໄປ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ບໍ​ລິ​ສັດ. ​ເມື່ອ​ວາງ​ໝວກ​ສອງ​ໜ່ວຍ​ຢູ່​ຄຽງ​ຄູ່​ກັນ, ຄູ່​ຮ່ວມ​ມື​ຂອງ​ຍີ່​ປຸ່ນ​ໄດ້​ປະຫຼາດ​ໃຈ. ໝວກ​ຫວຽດ​ນາມ ມີ​ຄວາມ​ອ່ອນ​ໂຍນ, ສະ​ຫງ່າ​ງາມ, ແລະ ມີ​ເສັ້ນ​ໂຄ້ງ​ອ່ອນ​ຕາມ​ທຳ​ມະ​ຊາດ. ຈາກ​ຂໍ້​ສະ​ເໜີ​ດັ່ງກ່າວ, ​ແນວ​ຄິດ​ການ​ຮ່ວມ​ມື​ກັບ​ຫວຽດນາມ ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຜັນ​ຂະຫຍາຍ.

ພາຍຫຼັງ​ສຳ​ຫຼວດ​ແຂວງ ກວາງ​ບິ່ງ (​ເກົ່າ) ​ແລະ ​ແຂວງ ຮ່າ​ນາມ (​ເກົ່າ), ຄະນະ​ຜູ້​ແທນ​ໄດ້​ຕັດສິນ​ໃຈ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ບັນດາ​ສະຖານ​ທີ່​ຢູ່​ໝູ່​ບ້ານ Giai Tay (​ແຂວງ ຮ່າ​ນາມ) - ສະຖານ​ທີ່​ທີ່​ມີ​ປະ​ເພນີ​ທີ່​ມີ​ການ​ທໍ​ຜ້າ​ໝວກ​ມາ​ແຕ່​ດົນ​ນານ. "ໃນຕອນທໍາອິດ, ຊ່າງຝີມືຍັງສັບສົນ, ເພາະວ່າຫມວກຊາວຍີ່ປຸ່ນມີປາຍຮາບພຽງແລະໃຊ້ສາຍການຫາປາສີຂຽວປົກກະຕິ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນພຽງແຕ່ຫນຶ່ງຄືນ, ດ້ວຍຄວາມສະຫລາດແລະຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດຫມວກກຸບຕົວຢ່າງໃນແບບ Hanagasa ທີ່ແທ້ຈິງ," ນາງ Trang ກ່າວ.

ຜູ້ຕາງຫນ້າຂອງບໍລິສັດ Shoubido ບໍ່ສາມາດປິດບັງຄວາມແປກໃຈຂອງລາວ. ໝວກກຸບ "made in Vietnam" ໄດ້ມາດຕະຖານທັງໝົດ, ອ່ອນກວ່າ, ເຕັ້ນງ່າຍກວ່າ, ແລະມີລາຄາທີ່ເໝາະສົມ. ​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ຂະ​ບວນການ​ຜະລິດ​ເປັນ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ບໍ່​ໄດ້​ກ້ຽງ​ຄື: ​ເສັ້ນ​ໄນ​ລອນ​ສີຂຽວ - ວັດຖຸ​ທີ່​ຈຳ​ເປັນ​ສຳລັບ​ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ໂດດ​ເດັ່ນ - ​ແມ່ນ​ຫາ​ໄດ້​ຍາກ​ຢູ່​ຫວຽດນາມ, ​ໃນ​ໂອກາດ​ບຸນປີ​ໃໝ່​ປະຈຳ​ຊາດ​ກໍ່​ຊ້າ​ລົງ. ນາງກ່າວວ່າ "ຊ່າງຝີມືຕ້ອງສັ່ງຈາກທຸກບ່ອນ, ເຮັດວຽກເກືອບທັງກາງເວັນແລະກາງຄືນເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຕາມຕາຕະລາງ", ນາງກ່າວ.

ທ່ານນາງ ຟ້າມທິຮວຽນຈາງ ກັບໝວກກຸບ “made in Vietnam” ນງານບຸນ Hanagasa. (ພາບ: NHK)

ສຸດທ້າຍ, ໝວກກຸບ 1,500 ໜ່ວຍ ໄດ້ສຳເລັດ ແລະ ສົ່ງໄປປະເທດຍີ່ປຸ່ນຕາມກຳນົດເວລາ. ​ໃນ​ຊຸມ​ວັນ​ບຸນ Hanagasa ປີ 2025, ມີ 10.000 ກວ່າ​ຄົນ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ການ​ຟ້ອນ​ພື້ນ​ເມືອງ, ໝວກ​ຊາວ​ຫວຽດນາມ ​ໄດ້​ສ່ອງ​ແສງ​ສີ​ຂາວ​ໃນ​ຍາມ​ແສງ​ແດດ​ຮ້ອນ, ຄ່ອຍໆ​ໝູນ​ໄປ​ຕາມ​ສຽງ​ກອງ. ຄອບຄົວ​ຂອງ​ນາງ ຈາງ ກໍ່​ມີ​ຄວາມ​ພາກພູມ​ໃຈ​ໃນ​ມື້​ນັ້ນ, ດ້ວຍ​ຄວາມ​ພາກພູມ​ໃຈ​ທີ່​ຮູບ​ພາບ​ຂອງ​ຫວຽດນາມ ​ໄດ້​ປະກອບສ່ວນ​ຮັກສາ​ວັນ​ບຸນ​ວັດທະນະທຳ​ຍີ່ປຸ່ນ.

“ເມື່ອ​ລູກ​ໄດ້​ເຫັນ​ຂ່າວ​ທາງ​ໂທລະ​ພາບ​ກໍ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ວ່າ “ມີ​ພໍ່! "ແມ່!" ​ແລະ​ເວົ້າ​ວ່າ “ຂາ້ພະເຈົ້າ​ຮັກ​ໝວກ​ກຸບ, ​ຮັກ​ຫວຽດນາມ”, ພຽງ​ແຕ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂ້າພະ​ເຈົ້າມີ​ອາລົມ​ຈິດ. “ຄວາມ​ປິ​ຕິ​ຊົມ​ຊື່ນ ແລະ ຄວາມ​ພາກ​ພູມ​ໃຈ​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ໄດ້​ນຳ​ເອົາ​ໝວກ​ເປັນ​ຮູບ​ຈວຍ​ຂອງ​ຫວຽດ​ນາມ ມາ​ຍັງ ຍີ່​ປຸ່ນ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ຫາກ​ຍັງ​ໄດ້​ປະ​ກອບ​ສ່ວນ​ເຜີຍ​ແຜ່​ຄວາມ​ສວຍ​ງາມ​ຂອງ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ຫວຽດ​ນາມ ໄປ​ສູ່​ໂລກ”.

ຫຼັງ​ຈາກ​ງານ​ບຸນ Hanagasa, ເຮືອນ​ນ້ອຍ​ຂອງ​ນາງ ຈາງ ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ສູ່​ຈັງຫວະ​ທີ່​ຄຸ້ນ​ເຄີຍ. ​ໃນ​ຕອນ​ກາງຄືນ, ​ເຂົາ​ເຈົ້າ 3 ຄົນ​ຍັງ​ຫຼິ້ນ​ຄຳ​ສັບ, ອ່ານ​ປຶ້ມ, ເລົ່າ​ນິທານ​ເປັນ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ.

ນາງ ຈາງ ​ໃຫ້​ຮູ້​ວ່າ: “​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັບ​ພໍ່​ແມ່​ຊາວ​ຫວຽດນາມ​ຢູ່​ຕ່າງປະ​ເທດ​ຫຼາຍ​ຄົນ, ຂ້າພະ​ເຈົ້າຫວັງ​ວ່າ​ລູກ​ຫຼານ​ສາມາດ​ເວົ້າ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ ​ແລະ ​ເຂົ້າ​ໃຈ​ວັດທະນະທຳ​ຂອງ​ບ້ານ​ເກີດ​ເມືອງ​ນອນ​ຂອງ​ຂ້າພະ​ເຈົ້າ. “ມື້ໜຶ່ງ, ເມື່ອທັງຄອບຄົວມາເຕົ້າໂຮມກັນ, ລູກຫຼານສາມາດລົມກັບພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າເປັນພາສາຫວຽດນາມ, ນັ້ນຄືຄວາມສຸກທີ່ສົມບູນທີ່ສຸດ”.

ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກ​ສາ​ພາ​ສາ​ຫວຽດ, ສໍາ​ລັບ​ນາງ​ແມ່ນ​ສ່ວນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກ​ສາ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ຫວຽດ​ນາມ. "ຊາວ​ຫວຽດ​ນາມ​ທຸກ​ຄົນ​ຢູ່​ຫ່າງ​ໄກ​ບ້ານ​ກໍ​ມາ​ນະ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ປົກ​ປັກ​ຮັກ​ສາ​ພາ​ສາ, ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ຫວຽດ​ນາມ", ນາງ ແບ່ງປັນ.

ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ສອນ​ໃຫ້​ລູກ​ຫຼານ​ຫວຽດ​ນາມ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ນາງ ຈາງ ຍັງ​ສະ​ແຫວ​ງຫາ​ການ​ເຜີຍ​ແຜ່​ພາບ​ພົດ​ຂອງ​ຫວຽດ​ນາມ ຜ່ານ​ບັນ​ດາ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ແລກ​ປ່ຽນ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ. ພາຍຫຼັງ​ສຳ​ເລັດ​ການ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ຜະລິດ​ໝວກ​ດອກ​ໄມ້​ໃນ​ງານ​ບຸນ Hanagasa ​ໃນ​ປີ 2025, ນາງ ​ແລະ ໝູ່​ເພື່ອນ​ພວມ​ສືບ​ຕໍ່​ດຳ​ເນີນ​ບັນດາ​ການ​ສັ່ງ​ຊື້​ໃໝ່. "ພວກ​ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ຫວັງ​ວ່າ​ຈະ​ຮັກສາ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ນີ້​ໃນ​ທຸກໆ​ປີ, ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ຊາວ​ຍີ່ປຸ່ນ​ໄດ້​ຮ່ຳຮຽນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຄວາມ​ງາມ​ຂອງ​ຊາວ​ຫວຽດນາມ ​ແລະ ວັດທະນະທຳ​ຫວຽດນາມ​ຕື່ມ​ອີກ", ນາງ ແບ່ງປັນ