| ວິສາຫະກິດກອງທັບຊຸກຍູ້ການພົວພັນແລກປ່ຽນການຄ້າຫວຽດນາມ-ລາວ | |
| ກຳລັງທະຫານປ້ອງກັນຊາຍແດນ ຫວຽດນາມ - ລາວ ເພີ່ມທະວີການຮ່ວມມື |
ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນອາຈານຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລກຳມະບານ. ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ຂ້າພະເຈົ້າມີໂອກາດພົບປະ, ເຮັດວຽກ, ສິດສອນນັກສຶກສາລາວຫຼາຍຄົນ. ເພາະສະນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມເປັນກຽດທີ່ມີຂອງທີ່ລະນຶກຈຳນວນໜຶ່ງເຊິ່ງນັກສຶກສາລາວ ຫຼື ໝູ່ເພື່ອນທີ່ຮຽນປະລິນຍາໂທນຳກັນມອບໃຫ້. ນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນແຫ່ງນ້ຳໃຈຄວາມຮັກແພງ ເຊິ່ງມີຄວາມລ້ຳຄ່າຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເກັບຮັກສາໃນຕະຫຼອດຫຼາຍປີຜ່ານມາ.
 |
| ຜູ້ຂຽນ ແລະ ກະເປົ໋າເງິນນ້ອຍ |
ກະເປົ໋າເງິນມີຮູບໂຕຊ້າງລາວ
ນັ້ນແມ່ນໄລຍະປີ 2011 – 2012, ໃນຕອນເຊົ້າຍາມລະດູບານໃໝ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ້າວເຂົ້າຫ້ອງຮຽນ ເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນຊົ່ວໂມງທຳອິດໃຫ້ແກ່ນັກສຶກສາພະແນກກຳມະບານ (ປັດຈຸບັນແມ່ນ ພະແນກພົວພັນແຮງງານ, ມະຫາວິທະຍາໄລກຳມະບານ). ຊົ່ວໂມງທຳອິດຜ່ານໄປຢ່າງວ່ອງໄວ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າພັກຜ່ອນໜ້ອຍໜຶ່ງເພື່ອຈະເລີ່ມຕົ້ນຊົ່ວໂມງຮຽນທີ 2. ໃນຂະນະນັ້ນ, ມີນັກສຶກສາລາວຄົນໜຶ່ງ ນັ່ງຢູ່ໂຕທີ 2 ໄດ້ຫຍັບມາໃກ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວເວົ້າພາສາຫວຽດ ກັບຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: “ຮຽນອາຈານ, ມື້ນີ້ແມ່ນວັນບຸນປີໃໝ່ຂອງລາວ. ນ້ອງມີຂອງຂວັນເລັກໆນ້ອຍໆມອບໃຫ້ອາຈານ. ຂໍອວຍພອນໃຫ້ອາຈານ ແລະ ຄອບຄົວຈົ່ງມີສຸຂະພາບເຂັ້ມແຂງ ແລະ ມີຄວາມຜາສຸກ”.
ຂອງຂວັນຂອງນ້ອງແມ່ນກະເປົ໋າເງິນທີ່ໄດ້ຕ່ຳດ້ວຍຝ້າຍພື້ນເມືອງສີດຳ, ຂະໜາດ 12x6cm, ໄດ້ປັກແສ່ວຮູບໂຕຊ້າງ - ສັນຍາລັກຂອງປະເທດລາວ. ນ້ອງຍັງເວົ້າວ່າ: ອາຈານສາມາດນຳໃຊ້ກະເປົ໋ານີ້ເພື່ອໃສ່ກະແຈ ແລະ ເງິນເພື່ອໄປຕະຫຼາດ”. ໃນຕອນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື້ນຕັນໃຈທີ່ສຸດ ຍ້ອນນ້ຳໃຈຄວາມຮັກແພງຂອງນ້ອງ. ພາຍຫຼັງຂອບໃຈນັກສຶກສາຄົນນັ້ນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຄິດວ່າ: ເປັນຫຍັງລາວສາມາດເລືອກຂອງຂວັນທີ່ດີຄືຈັງຊີ້ເນາະ, ຜູ້ບ່າວຄົນໃດແມ່ນແຟນຂອງລາວ ແນ່ນອນວ່າຈະແມ່ນຜູ້ທີ່ໂຊກດີຫຼາຍ. ນີ້ແມ່ນຄັ້ງທຳອິດ ຂ້າພະເຈົ້າມີໂອກາດລົມກັນກັບນັກສຶກສາຍິງຄົນລາວດົນຄືແນວນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມກ່ຽວກັບບ່ອນດຳລົງຊີວິດ, ຄອບຄົວ, ໝູ່ເພື່ອນຂອງນ້ອງຢູ່ລາວ. ດ້ວຍຄຳເວົ້າພາສາຫວຽດທີ່ຍັງບໍ່ຂອດ ແຕ່ນ້ອງເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫຼາຍຍ້ອນຄວາມກ້າຫານ ແລະ ໝັ້ນໃຈຂອງຕົນ. ນ້ອງກໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມໜ້າຮັກ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍນ້ຳໃຈຄວາມຮັກແພງຂອງແມ່ຍິງລາວ.
ນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນທຳອິດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຈາກນັກສຶກສາຍິງຄົນລາວ. ຕ້ອງຂໍໂທດກັບທຸກຄົນ, ຂໍໂທດນັກສຶກສາລາວຄົນນັ້ນ, ຍ້ອນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຈື່ຊື່ຂອງລາວ ຍ້ອນເວລາໄດ້ຜ່ານໄປກ່ວາ 10 ປີແລ້ວ. ແຕ່ດ້ວຍຂອງຂວັນເລັກໆນ້ອຍໆແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍນ້ຳໃຈຄວາມຮັກແພງນັ້ນ, ເຖິງວ່າຜ່ານມາ 10 ປີແລ້ວ ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຮັກສາຢູ່ຂ້າງຕົນ ແລະ ຖືນີ້ແມ່ນສິ່ງພິສູດຄວາມຮັກແພງຂອງອາຈານ ແລະ ນັກຮຽນ, ນ້ຳໃຈເພື່ອນມິດອັນສວຍງາມ. ກ່ວາ 10 ປີຜ່ານໄປແລ້ວ, ນັບແຕ່ເວລາສອນຢູ່ຫ້ອງຮຽນຂອງນັກສຶກສາລາວຄົນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ຕິດຕໍ່ພົວພັນ ຫຼື ໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວຫຍັງກ່ຽວກັບນ້ອງເລີຍ. ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ: ລາວແມ່ນຜູ້ຍິງຕົວນ້ອຍໆແຕ່ມີນ້ຳໃຈຄວາມຮັກແພງ ແລະ ເຊື່ອໝັ້ນ, ກ້າຫານທີ່ສຸດ. ລາວຈະປະສົບຜົນສຳເລັດ ແລະ ມີຄວາມສຸກໃນຊີວິດຂອງຕົນ.
ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຮັກສາກະເປົ໋າດັ່ງກ່າວ. ມີຄັ້ງໜຶ່ງລູກຂ້າພະເຈົ້າຖາມວ່າ: ແມ່ມີກະເປົ໋າເງິນໃໝ່ຫຼາຍອັນ, ແຕ່ເປັນຫຍັງຍັງຮັກສາກະເປົ໋າໂຕນີ້ຢູ່ໃນຕູ້? ຟັງຮອດນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເລົ່າເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍ ແລະ ຂອງຂວັນນີ້. ພາຍຫຼັງຮັບຟັງ ລູກຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ເຂົ້າໃຈ ແລະ ມີຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ຂອງຂວັນເລັກໆນ້ອຍໆອັນລ້ຳຄ່ານີ້.
 |
| ຜູ້ຂຽນ ແລະ ຜ້າບ່ຽງ |
ຜ້າບ່ຽງທີ່ອົບອຸ່ນຂອງເພື່ອນລາວ
ຂອງຂວັນທີ 2 ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບແມ່ນຜ້າບ່ຽງ ໂດຍເພື່ອນຮຽນຢູ່ຫ້ອງຮຽນປະລິນຍາໂທ ພະແນກບໍລິຫານຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ລຸ້ນທີ 12 ມອບໃຫ້. ໄລຍະນັ້ນແມ່ນໃນປີ 2017, ຫ້ອງຮຽນຂ້າພະເຈົ້າມີນັກສຶກສາລາວຈຳນວນໜື່ງຮຽນນຳກັນ. ຄວາມປະທັບໃຈທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າກ່ຽວກັບນັກສຶກສາລາວແມ່ນຄວາມດຸໝັ່ນ, ບໍ່ມາຊ້າ ແລະ ກັບໄວ, ບໍ່ປະການຮຽນ ແລະ ມັກນັ່ງຢູ່ໂຕທຳອິດ. ໃນໄລຍະທຳອິດ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຂຶ້ນໄປນັ່ງໂຕະທຳອິດກັບນັກສຶກສາລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ບໍ່ມີໂອກາດເພື່ອລົມກັນກັບເພື່ອນລາວຫຼາຍ. ຈົນຮອດວັນໜຶ່ງ, ໃນເວລາພັກຜ່ອນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຈື່ວ່າເປັນຫຍັງ ໄດ້ຊວນເພື່ອນ ກຸດິນ ແປນຄຳດົງ ມານັ່ງລົມກັນກັບຂ້າພະເຈົ້າ. ເມື່ອລົມກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຖາມຊື່, ອາຍຸ ເພື່ອມີຄວາມສະດວກໃນການຮຽກເອີ້ນ. ແຕ່ລາວຕອບດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈວ່າ: ລາວຫາກໍ່ມາຫວຽດນາມ ແລະ ພວມຢູ່ໃນຫໍພັກຂອງໂຮງຮຽນ, ຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ໄປໃສ ຈັ່ງຊັ້ນບໍ່ຮູ້ຈະຊື້ໂສ້ງເສື້ອຢູ່ໃສ. ໃນເວລານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງແນະນຳໃຫ້ລາວ ບາງສະຖານທີ່ຊື້ເຄື່ອງ ແລະ ການເລືອກພາຫະນະເດີນທາງໄປມາພາຍໃນນະຄອນແນວໃດໃຫ້ເໝາະສົມ.
ພາຍຫຼັງໜຶ່ງອາທິດ ເມື່ອພົບກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າຫັນລາວໄດ້ນຸ່ງເສື້ອເຊີດແຂນສັ້ນໃໝ່. ຫາກໍ່ເຫັນຂ້າພະເຈົ້າ, ລາວເວົ້າວ່າ: “ຫາກໍ່ໄປຊື້ເສື້ອໃໝ່”. ຂ້າພະເຈົ້າຍ້ອງວ່າເສື້ອງາມ ເບິ່ງຫຼໍ່ ແລະ ໜຸ່ມຂຶ້ນ 2 – 3 ປີ. ລາວເປັນຄົນຂ່ຽມຄົມ ແລະ ໃຈດີ. ເພາະສະນັ້ນ, ລາວມັກຖືກຜູ້ສາວຢອກໄຍໃນເວລາຜັກຜ່ອນ. ຄັ້ງທີ 2 ພວກຂ້າພະເຈົ້າລົມກັນດົນໆແມ່ນຕອນລາວແປງບົດຂຽນ. ເຖິງວ່າອາຈານໄດ້ແນະນຳຢ່າງລະອຽດ ແຕ່ຍ້ອນພາສາ ຫວຽດນາມ ຍັງຈຳກັດຢູ່, ລາວປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະແປງແນວໃດ. ໄປໆມາໆບຶດໜື່ງ, ລາວກັບມາ ຖາມ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂຽນອອກເປັນຂີດໜ້າໃຫ້. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອຮູ້ຈັກກັນດົນໄປ, ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ ລາວໄດ້ມອບຜ້າບ່ຽງສີກາເຟຈາງໆທີ່ເຮັດດ້ວຍມື ໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ຜ້າໄດ້ຕ່ຳດ້ວຍຝ້າຍ, ມີສີກາເຟຈາງ, ມີລວງຍາວກ່ວາ 1,5 m ແລະ ກວ້າງກ່ວາ 60 cm. ດ້ານໜ້າໄດ້ຕ່ຳດ້ວຍລວດລາຍທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງລາວ. ເຖິງວ່າມີຜ້າບ່ຽງຫຼາຍອັນແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມປະທັບໃຈກ່ຽວກັບຂອງຂວັນນີ້ທີ່ສຸດ. ຍ້ອນວ່າ ນີ້ແມ່ນການສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມເຄົາລົບຮັກແພງຂອງເພື່ອນລາວທີ່ມີຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງວ່າຮຽນນຳກັນໃນພຽງແຕ່ໄລຍະສັ້ນໆກໍຕາມ.
ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບກັບເມືອປະເທດ, ບໍ່ຮູ້ເປັນຫຍັງລາວຮູ້ໄດ້ Facebook ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ສົ່ງຂໍເປັນເພື່ອນ. ໂດຍບໍ່ຫຼິ້ນ Facebook ຫຼາຍ ແລະ ຈຳກັດເພື່ອນໃນສື່ສັງຄົມອອນລາຍ ແຕ່ດ້ວຍການສົ່ງມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກລົງຮັບທັນທີ. ນັ້ນອາດຈະແມ່ນຂອງຂວັນໂດຍຂ້າພະເຈົ້າມອບຄືນໃຫ້ລາວ ແທນຄຳຂອບໃຈ. ບາງເທື່ອຂ້າພະເຈົ້າກໍ່ຄິດເອງຈັ່ງຊີ້! ດົນໆຫຼິ້ນ Facebook ເທື່ອໜຶ່ງ, ໄດ້ອ່ານຂໍ້ຄວາມ ຫຼື ໄດ້ໂທລົມກັນກັບເພື່ອນລາວ ທີ່ຢື້ຢາມຖາມຂ່າວກ່ຽວກັບສຸຂະພາບ, ວຽການ, ຄອບຄົວ, ຄູອາຈານ, ໂຮງຮຽນ ກໍເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນໃຈ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຊົງຈຳອັນດີງາມ ແລະ ຜ່ານນັ້ນ ກໍເປັນການເຕືອນຂ້າພະເຈົ້າວ່າ: ຈົ່ງດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຄົນໃນຄອບຄົວຂອງຕົນ.
ດ້ວຍຜ້າພື້ນເມືອງ ເຊິ່ງແມ່ນຂອງຂວັນຂອງເພື່ອນລາວມອບໃຫ້, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງພັບໄວ້ໃນລີ້ນຊັກນ້ອຍໆຂອງຕົນ, ແຕ່ລະຄັ້ງເມື່ອມ້ຽນມັດເຮືອນຊານ, ຈັດຕູ້ເຄື່ອງນຸ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າພັດຍາດເວລາເບິ່ງບັນດາເຄື່ອງຂອງທີ່ໜ້າຮັກ ແລະ ຄິດຮອດເພື່ອນຄົນລາວທີ່ໜ້າຮັກນຳອີກ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງນັ້ນ ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດ ເຊິ່ງບໍ່ມີເງິນຄຳໃດກໍສາມາດຊື້ໄດ້. ການດຳລົງຊີວິດທີ່ສວຍງາມ ບາງເທື່ອກໍເລີ່ມຈາກສິ່ງທີ່ເລັກໆນ້ອຍໆຄືແນວນີ້.
ໂງທິເຟືອງລຽນ
