 |
ທ່ານ ຟ້າມວັນຫ໋າດ ແນະນຳກ່ຽວກັບຈັກກົນວ່ານແກ່ນກ້າເບ້ຍໄມ້.
ທ່ານ ຟ້າມວັນຫ໋າດ ໄດ້ແບ່ງປັນວ່າ: "ມື້ຫນຶ່ງ, ນາຍຈ້າງ ຄົນອິດສະຣາເອນ ບອກລາວວ່າໃຫ້ໃສ່ຟຸຍຕົ້ນໄມ້ດ້ວຍ ຈົກ, ຊ້ວານ ຂະນະທີ່ ອາກາດຮ້ອນແຮງທີ່ສຸດ. ລາວເຮັດໄດ້ສອງມື້ ດ້ວຍຄວາມລຳບາກ, ແຕ່ລະມື້ດື່ມນ້ຳເຖິງ 12ລິດ.
ມື້ທີ 3 ທົນບໍ່ໄຫວ, ຂ້າພະເຈົ້າ ສະເໜີວ່າຈະປະດິດເຄື່ອງຈັກປ່ຽນແທນແຮງງານາຄົນ , ຍ້ອນເວົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈກັນປານໃດ ຂ້ອຍເວົ້າອະທິບາຍໃຫ້ຫົວໜ້າຂ້ອຍດ້ວຍພາສາມື. ລາວເຂົ້າໃຈນ້ອຍເວົ້າ, ລາວຖາມຂ້ອຍຄືນວ່າ ຂ້ອຍຈະເຮັດກົນຈັກນີ້ໄດ້ບໍ່? ເຄື່ອງຈັກຈະແທນຄົນໄດ້ຈັກຄົນ?
ຟັງເຈົ້ານາຍຖາມ, ຂ້າພະເຈົ້າງຶກຫົວ, ໃນຫົວຂອງຂ້ອຍ ຄິດວ່າເຄື່ອງຈັກນີ້ອາດຈະສາມາດທົດແທນແຮງງານຄົນໄດ້ປະມານ 15-20 ຄົນ, ແຕ່ບໍ່ຮູ້ພາສາຊິເວົ້າ ໄດ້ແຕ່ຍົກ ສອງມືຂື້ນ (ຫມາຍວ່າແທນໄດ້ 10 ຄົນ) ".
ຈາກນັ້ນມາ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເລີ່ມລົງມືປະດິດ ເຄື່ອງຈັກໃສ່ຝຸ່ຍຕົ້ນໄມ້, ຂ້ອຍເອົາອອກສວນເພື່ອທົດລອງ ແຕ່ມັນໄດ້ຜົນເກີນຄາດ.
ຮອດປີ 2012, ເຖິງວ່າຫົວໜ້າ ຈະໃຫ້ເງິນເດືອນສູງ ແລະ ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ດີໃຫ້ແກ່ການເຮັດວຽກ, ຊື່ສຽງ ແລະ ສິ່ງປະດິດກ່ຽວກັບເຄື່ອງກົນຈັກຜລິດກະສິກຳ ຂອງລາວໄດ້ມີໄດ້ຖືກຍອມຮັບໃນອິດສະລາແອນ ກໍ່ຄືຄົນຫວຽດນາມທີ່ກຳລັດເຮັດວຽກແລະ ດຳລົງຊີວິດຢູ່ ອິດສະລາແອນຮູ້ເຖິງ ແຕ່ທ່ານ ຫ໋າດ ຍັງຕັດສິນໃຈກັບບ້ານເກີດ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຫົວໜ້າເກົ່າລາວຄົນອິດສະລາແອນ ກໍ່ໄດ້ມາຫາລາວ ຢູ່ຫວຽດນາມ, ໄດ້ມານຳຫາລາວຢູ່ ບ້ານເກີດລາວ, ແຕ່ລາວຍັງຄົງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະຢູ່ບ້ານເກີດຂອງຕົນ.
ໃນປີ 2014, ເຄື່ອງກົນຈັກວ່ານແກ່ນກ້າເບ້ຍຂອງລາວ ຄັ້ງທຳອິດໄດ້ປາກົດຕົວໃນຕະຫລາດ, ແລະ ຖືກປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍຕ້ອງການ ແລະ ສັ່ງຊື້ໃນທັນທີ. Rrobot ວ່ານແກ່ນເບ້ຍໄມ້ຂອງລາວ ສາມາດເຮັດແທນຄົນໄດ້ ເຖິງ 40 ຄົນ.
ເຄື່ອງກົນຈັກນີ້ ບໍ່ພຽງແຕ່ຂາຍຢູ່ພາຍ 63 ແຂວງທົ່ວປະເທດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ ຍັງກວມ ຕະຫຼາດຂອງ 14 ປະເທດໃນໂລກອີກ, ໃນນັ້ນມີບັນດາປະເທດທີ່ມີພື້ນຖານວິທະຍາສາດເຕັກໂນໂລຊີສູງຄື: ອາເມລິກາ, ເຢຍລະມັນ, ຢີປຸ່ນ, ເກົາຫຼີໃຕ້, ສິງກາໂປ, ໄທ,…
ຕອນລາວກັບມາບ້ານເກີດໄດ້ບໍ່ດົນ, ລາວເຫັນອ້າຍຂອງລາວບໍ່ສາມາດທີ່ຈະຈ້າງຄົນວ່ານເບ້ຍ ໃຫ້ທັນລະດູການ, ທ່ານ ຟ້າມວັນຫ໋າດ ໄດ້ມີຄວາມຄິດວ່າຈະປະດິດເຄື່ອງວ່ານແກ່ນເບ້ຍໄມ້. ພາຍຫຼັງຫນຶ່ງປີຂອງການຄົ້ນຄວ້າ, ເຄື່ອງກົນຈັກວ່ານແກ່ນເບ້ຍໄມ້ ທໍາອິດກໍ່ເກີດຂື້ນ ແຕ່ກໍ່ຍັງບໍທັນສົມບູນ ແລະ ປະສິດທິຜົນຍັງບໍ່ທັນສູງ.
ພາຍຫຼັງຈາກການສັງເກດ, ທົດລອງຫຼາຍໆເທື່ອຕາມທົ່ງນາ, ລາວໄດ້ພັດທະນາຂື້ນ, ສົມບູນ ຂື້ນ, ໄດ້ມາດຕະຖານຄວາມແນ່ນອນຢ່າງຂາດຕົວຄືໃນປະຈຸບັນ.
ທ່ານຫ໋າດ ຍັງໃຫ້ຮູ້ວ່າ: "ຫລາຍຄົນຈ່າຍເງິນໃຫ້ລາວ 5ຕື້ ເພື່ອຊື້ລິຂະສິດ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຂາຍ. ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ, ມັນແມ່ນສິ່ງປະດິດທີ່ຂອງເຮັດດ້ວຍໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຊາວກະສິກອນຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ, ຊື້ "ກົນຈັກຫຸ່ນຍົນວ່ານແກ່ນກ້າເບ້ຍ" ດ້ວຍລາຄາພາຍໃນປະເທດແພງ ປະມານ ຊາວສາມສິບລ້ານດົ່ງມັງກະພໍແຮງແລ້ວ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ຖ້າຫາກວ່າຂ້ອຍຂາຍລິຂະສິດ, ເຂົາເອົາມາຂາຍແພງຂື້ນ ຜູ່ທີ່ເສຍຫາຍແລະກະທົບສ່ວນໃຫຍ່ກໍ່ແມ່ນ ປະຊາຊົນຊາວກະສິກອນ".
（ຫັດທະບູນ）
