​ໃນ​ທ້າຍ​ຊຸມ​ປີ 2000, ການ​ຂຽນ​ບລັອກ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຄວາມ​ຫລົງ​ໄຫລ​ໃນ​ຊີວິດ​ອອນ​ລາຍ​ຂອງ​ຫວຽດນາມ, ບ່ອນ​ທີ່​ຜູ້​ຄົນ​ໄດ້​ແບ່ງປັນ, ສັງ​ເກດ​ແລະ​ເລົ່າ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ຊີວິດ​ປະຈຳ​ວັນ. ​ໃນ​ເວລາ​ນັ້ນ, ເດັກ​ຊາຍ​ຊາວ​ກາ​ນາ​ດາ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ເກີດ​ໃນ​ປີ 1978 ຢູ່Vancouver, ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ປະກົດ​ການ​ທີ່​ຫາ​ຍາກ​ຄື: Joe Ruelle - ຊາວ​ຫວຽດນາມ​ມັກ​ເວົ້າ​ຕະຫຼົກ​ໃສ່​ທ່ານ​ວ່າ “ສະຕໍເບີຣີ”. ລາວເວົ້າ ແລະ ຂຽນພາສາຫວຽດນາມໄດ້ຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ຕະຫຼົກ, ບາງຄັ້ງກໍ່ “ແປກ” ກວ່າຄົນພື້ນເມືອງ.

ພາຍຫຼັງ​ຮຽນ​ຈົບ​ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ Acadia ດ້ວຍ​ລະດັບ​ວິຊາ​ສະ​ແດງ​ລະຄອນ, Joe ​ໄດ້​ມາ​ຫວຽດນາມ ​ໃນ​ປີ 2004, ​ໄດ້​ຄົ້ນ​ຄ້ວາ​ໃຫ້ UNICEF ​ແລະ ​ເຂົ້າ​ຮຽນ​ວິຊາ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ ຢູ່​ຄະນະ​ພາສາ, ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ​ວິທະຍາສາດ​ສັງຄົມ ​ແລະ ມະນຸດ​ສາດ (ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ​ແຫ່ງ​ຊາດ ຫວຽດນາມ, ຮ່າ​ໂນ້ຍ). ດ້ວຍ​ພອນ​ສະ​ຫວັນ​ທາງ​ດ້ານ​ພາ​ສາ​ທຳ​ມະ​ຊາດ​ຂອງ​ລາວ, ລາວ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຂຽນ​ບົດ​ຂຽນ​ເປັນ​ພາ​ສາ​ຫວຽດ​ນາມ, ດຶງ​ດູດ​ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ຈາກ​ວົງ​ການ​ອອນ​ໄລ​ນ໌ ແລະ ສື່​ມວນ​ຊົນ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ.

ສອງປຶ້ມ "ຂ້ອຍເປັນສະຕໍເບີຣີ" ແລະ "Nguoc Chieu Vun Vut" ໂດຍ Joe Ruelle.

ໃນປີ 2007, Joe ໄດ້ຈັດພິມ "ຂ້ອຍເປັນສະຕໍເບີຣີ", ການເກັບກໍາຂໍ້ມູນ blog ທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງລາວແລະເຮັດໃຫ້ມັນເຂົ້າໄປໃນບັນຊີລາຍຊື່ທີ່ຂາຍດີທີ່ສຸດ. ປີ 2012, ລາວ​ໄດ້​ອອກ​ບົດ​ຂຽນ “Nguoc Chieu Vun Vut”, ​ເຊິ່ງ​ເປັນ​ບົດ​ປະພັນ​ເກືອບ 70 ບົດ​ທີ່​ໄດ້​ຂຽນ ​ແລະ ພິມ​ຈຳໜ່າຍ​ໃນ​ຫຼາຍ​ປີ​ມາ​ນີ້, ​ໃນ​ຫຼາຍ​ປີ​ຜ່ານ​ມາ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ຫຼາຍ​ບົດ​ໄດ້​ຖືກ​ແກ້​ໄຂ​ໂດຍ Joe ​ໃນ​ດ້ານ​ໄວ​ຍະ​ກອນ, ສະທ້ອນ​ໃຫ້​ເຫັນ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ ທີ່​ນັບ​ມື້​ນັບ​ຄ່ອງ​ແຄ້ວ. ແຕກຕ່າງຈາກການລວບລວມປົກກະຕິ, ບົດຄວາມບໍ່ໄດ້ຖືກຈັດລຽງຕາມເວລາຫຼືຫົວຂໍ້, ແຕ່ໂດຍຄວາມຮູ້ສຶກ: "ໃຈຮ້າຍເລັກນ້ອຍ, ມີຄວາມສຸກເລັກນ້ອຍ, ເສຍໃຈເລັກນ້ອຍ, ຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ, ຢາກສະແດງອອກ ... ", ການສ້າງແບບ "ສະຕໍເບີຣີ".

ບັນດາ​ບົດ​ຂຽນ​ຂອງ​ທ່ານ Joe ມີ​ທັງ​ອາລົມ​ຈິດ ​ແລະ ​ເລິກ​ເຊິ່ງ, ​ໄດ້​ສະ​ເໜີ​ທັດສະນະ​ທີ່​ເລິກ​ເຊິ່ງກ່ຽວ​ກັບ​ຊາວ ຫວຽດນາມ, ພູມ​ສັນຖານ, ການ​ພົວພັນ​ສັງຄົມ, ຊີວິດ​ຄອບຄົວ, ພິ​ເສດ​ແມ່ນ​ຢູ່​ຮ່າ​ໂນ້ຍ. ລາວອະທິບາຍໃນຫົວຂໍ້ “Nguoc Chieu Vun Vut” ວ່າ: “ຂາ້ພະເຈົ້າເລືອກຊື່ນີ້ດ້ວຍເຫດຜົນສອງຢ່າງ. ເຫດຜົນອັນທີສອງແມ່ນເມື່ອຊາວຕາເວັນຕົກບາງຄົນອອກຈາກບ້ານເກີດເມືອງນອນມາຫວຽດນາມ ເປັນທິດທາງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ, ດັ່ງນັ້ນພວກເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງປະຕິກິລິຍາຢ່າງໄວ, ພະຍາຍາມຮັກສາຄວາມໄວບໍ່ໃຫ້ເກີດອຸບັດເຫດທາງວັດທະນະທໍາ, ເຫດຜົນຕົ້ນຕໍແມ່ນຄໍາວ່າ “Vun Vut” ຟັງດີ.

ໃນຊຸມປີສູງສຸດຂອງລາວ, Joe ຍັງໄດ້ປະກົດຕົວໃນໂທລະພາບ, ເປັນເຈົ້າພາບຈັດລາຍການ, ເຂົ້າຮ່ວມລາຍການບັນເທີງ, ແລະສະແດງໃນຮູບເງົາ, ກາຍເປັນນັກຮ້ອງຫຼືນັກສະແດງໃນຫວຽດນາມ. ບໍ່ພຽງແຕ່ມີຊື່ສຽງສໍາລັບການຂຽນຂອງລາວ, ລາວຍັງເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານເຕັກໂນໂລຢີທີ່ແທ້ຈິງ. ໃນ​ຕົ້ນ​ປີ 2020, ວົງ​ການ​ເຕັກ​ໂນ​ໂລ​ຊີ​ຫວຽດ​ນາມ ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້ “ສະ​ຕໍ​ເບີ​ຣີ” ຈາກ​ແຕ່​ກ່ອນ​ເປັນ​ຜູ້​ຊ່ຽວ​ຊານ Google ຢູ່​ອາ​ຊີ, ຕັ້ງ​ຢູ່ ສິງ​ກະ​ໂປ. ລາວອະທິບາຍວ່າ:

"ຂາ້ພະເຈົ້າເຮັດວຽກຢູ່ໃນອຸດສາຫະກໍາເຕັກໂນໂລຢີເປັນເວລາດົນນານ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ຍີ່ຫໍ້ Coc Coc ແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ມາໃນປີ 2007, ໃນເວລາທີ່ຂ້ອຍໄດ້ໃຫ້ຄໍາປຶກສາສໍາລັບທີມງານນັ້ນ. ຂາ້ພະເຈົ້າເຂົ້າຮ່ວມ Google ໃນປີ 2015, ສະພາບແວດລ້ອມການເຮັດວຽກແມ່ນດີ, ແລະຕໍ່ມາຂາ້ພະເຈົ້າຈະກັບໄປຫວຽດນາມເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນການເລີ່ມຕົ້ນ; ປະສົບການຂອງຂ້ອຍຢູ່ Google ຈະເປັນປະໂຫຍດຫຼາຍສໍາລັບຜູ້ທີ່ຢາກເຮັດທຸລະກິດໃນຂະແຫນງເຕັກໂນໂລຢີ."

Joe Ruelle (ກາງ) ປະຈຸບັນເຮັດວຽກຢູ່ໃນຂະແຫນງເຕັກໂນໂລຢີ.

ຫຼັງຈາກ Joe Ruelle, Jesse Peterson - ນັກຂຽນຊາວການາດາທີ່ອາໄສຢູ່ຫວຽດນາມຫຼາຍກວ່າທົດສະວັດ - ໄດ້ກາຍເປັນອີກປະກົດການຫນຶ່ງ. ໃນເດືອນພະຈິກ 2023, ຢູ່ຖະໜົນປື້ມນະຄອນ ໂຮ່ຈີມິນ, ເພິ່ນໄດ້ເປີດປື້ມປື້ມຫົວທີ 3 ທີ່ຂຽນເປັນພາສາຫວຽດນາມ: “ຄວາມໂສກເສົ້າ - ສີສັນທີ່ສ້າງຊີວິດໃຫ້ເກີດ”, ປື້ມບັນລະຍາຍເລື່ອງລາວທີ່ເພິ່ນໄດ້ບຳລຸງສ້າງແຕ່ປີ 2019 – 2022 ປະຕິບັດຕາມສອງຜົນງານທີ່ຜ່ານມາ.

Jesse ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຍ້ອນການເວົ້າຫຍໍ້ທໍ້, ການສະແດງຄວາມຄິດເຫັນຂອງສັງຄົມກ່ຽວກັບ Tuoi Tre Cuoi, VnExpress ແລະບົດບາດຂອງລາວເປັນເຈົ້າພາບອາຫານຕາມຖະຫນົນ. ​ເກີດ​ຢູ່​ກາ​ນາ​ດາ, ​ໄດ້​ເລືອກ​ເອົາ ຫວຽດນາມ ​ເປັນ​ບ່ອນ​ຢູ່​ອາ​ໄສ​ຖາວອນ​ຂອງ​ຕົນ ຍ້ອນ​ມີ​ຄວາມ​ຮັກ​ແພງ​ປະຊາຊົນ, ວັດທະນະທຳ ​ແລະ ຄວາມ​ມັກ​ມ່ວນ​ຊື່ນ​ໃນ​ປະສົບ​ການ. “ປະຈຸ​ບັນ, ຫວຽດນາມ ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຈຸດ​ນັດ​ພົບ​ທີ່​ອົບ​ອຸ່ນ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ໂລກ”, ລາວກ່າວ.

Jesse ມີວິທີການຊີວິດທີ່ມີຕະຫລົກ, ແຕ່ທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງຫົວຫົວແມ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈອັນເລິກເຊິ່ງ. ລາວ​ໄດ້​ສັງ​ເກດ ​ແລະ ບັນທຶກ​ທຸກ​ລາຍ​ລະອຽດ​ນ້ອຍໆ​ຂອງ​ຊີວິດ​ປະຈຳ​ວັນ, ຈາກ​ຮ້ານ​ອາຫານ​ແຄມ​ຖະໜົນ ​ແລະ ຖະໜົນ​ຮ່າ​ໂນ້ຍ ​ເຖິງ​ຊີວິດ​ຂອງ​ຊາວ​ໜຸ່ມ ​ແລະ ຄົນ​ງານ, ​ເພື່ອ​ຖ່າຍທອດ​ທັດສະນະ​ທີ່​ແທ້​ຈິງ. Jesse ເນັ້ນຫນັກວ່າ: "ຕາບໃດທີ່ພວກເຮົາຍັງສາມາດຫົວເລາະກັບຄວາມໂງ່ຂອງຕົນເອງ, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນໃນສິ່ງທີ່ບໍ່ຫນ້າພໍໃຈໃນສັງຄົມ, ພວກເຮົາຍັງມີຄວາມເຂັ້ມແຂງທີ່ຈະເອົາຊະນະເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ".

ທ່ານ Jesse Peterson, ຜູ້ຂຽນປຶ້ມສຽດສີເປັນພາສາຫວຽດນາມ.

ໃນ 500 ກວ່າໜ້າຂອງ “Tragicomedy – Colors That Make Up Life”, Jesse ໄດ້ລວມເອົາປະສົບການຂອງຕົນເອງ, ຈາກການສອນ, ຂຽນ, ການແປ, ການສະແດງຕະຫຼົກ, ການສະແດງລະຄອນ, ການເປັນເຈົ້າພາບ, ການສ້າງຮູບເງົາສາລະຄະດີ ຈົນເຖິງການໂຄສະນາ, ເພື່ອສ້າງເລື່ອງທີ່ທັງເສຍສະລະ ແລະເລິກເຊິ່ງ. ລາວເຊື່ອວ່າ: "ຊີວິດຈະບໍ່ຂາດຄວາມໂສກເສົ້າ. ແລ້ວເລື່ອງຕະຫລົກກໍ່ເກີດ, ບັນເທົາຄວາມໂສກເສົ້າໃຫ້ທຸກຄົນໄດ້ຜ່ອນຄາຍ. ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງນອກ ເໜືອ ຈາກບົດຮຽນທີ່ບໍ່ມີຄ່າ, ເມື່ອພວກເຮົາກ້າວອອກຈາກມັນ, ຖ້າປະຕິບັດແລະຂຽນຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ, ລະຄອນຕະຫລົກທີ່ອີງໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າສາມາດກາຍເປັນ 'ຕີ', ມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ, ເຮັດໃຫ້ຫົວເລາະທີ່ຍາວນານ, ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ.

Jesse ຍັງມີຄວາມສົນໃຈໃນບັນຫາສັງຄົມທີ່ຮ້າຍແຮງ. ໃນການໃຫ້ສໍາພາດໃນເດືອນກັນຍາ 2025, ລາວແບ່ງປັນວ່າລາວກໍາລັງແປຫນັງສື The Road to the Future, ເວົ້າກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ກັບການສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃນປະຈຸບັນ, ເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ລາວບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ສໍາຜັດມາກ່ອນ.

ປະຈຸ​ບັນ Jesse ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່​ນະຄອນ ​ໂຮ່ຈີ​ມິນ ​ແລະ ສືບ​ຕໍ່​ຂຽນ​ປຶ້ມ ​ແລະ ບົດ​ຂຽນ​ເປັນ​ພາສາ​ຫວຽດນາມ ຢ່າງ​ສິ້ນ​ເຊີງ. ລາວເປັນໜຶ່ງໃນນັກປະພັນຕ່າງປະເທດຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ “ຢູ່ກັບຫວຽດນາມ” ແທ້ໆ, ປ່ຽນພາສາໃຫ້ກາຍເປັນເຄື່ອງມືທີ່ລະອຽດອ່ອນໃນການສະແດງອອກເພື່ອປະສົບການທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ຈາກປັນຍາອ່ອນ, ຕະຫຼົກ ຈົນເຖິງບົດຮຽນຊີວິດ ແລະທັກສະຊີວິດ. ອີງຕາມ Jesse, ທັດສະນະຄະຕິໃນທາງບວກ, ໃນແງ່ດີ, ຄວາມສາມາດໃນການປະສົມປະສານແລະຈິດໃຈຂອງການຮຽນຮູ້ແມ່ນປັດໃຈສໍາຄັນສໍາລັບໄວຫນຸ່ມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນນັກຂຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ເພື່ອພັດທະນາຕົນເອງໃນສະພາບແວດລ້ອມໃຫມ່.

300 ກວ່າໜ້າຂອງ “ຖະໜົນວິຫານ” ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບຮ່າໂນ້ຍເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນເລື່ອງເລົ່າກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີ ແລະ ປະສົບການຊີວິດຂອງ Marko Nikolic - ຊາວເຊີເບຍຜູ້ທຳອິດທີ່ຂຽນນິຍາຍເປັນພາສາຫວຽດນາມ. ນັກວິຈານຫຼາຍຄົນຕີລາຄາສູງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງ Marko ແລະຄໍາສັບທີ່ອຸດົມສົມບູນ, ຍ້ອນວ່າລາວປະກອບມີຫຼາຍຄໍາສັບແລະສຸພາສິດ, ໃນຂະນະທີ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຊີວິດແລະວັດທະນະທໍາທ້ອງຖິ່ນຢ່າງຈະແຈ້ງ. ບັນດາສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວທີ່ຄຸ້ນເຄີຍເຊັ່ນ: ຖະໜົນວິຫານ, ຮ້ານກາເຟ, ຖະໜົນຫົນທາງປະກົດຂຶ້ນຢ່າງແທດຈິງ, ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານຮ່າໂນ້ຍ ຮູ້ສຶກໃກ້ຊິດ, ພ້ອມທັງເຂົ້າໃຈເຖິງຈິດຕະວິທະຍາທີ່ຮີບຮ້ອນ ແລະ ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງປະຊາຄົມຊາວຕ່າງປະເທດອາໄສຢູ່ທີ່ນີ້.

ນະວະນິຍາຍ "ຖະຫນົນໂບດ" ຂອງນັກຂຽນຊາວເຊີເບຍ Marko Nikolic.

Marko ເລົ່າຄືນວ່າ ລາວໄດ້ເດີນທາງໄປຫຼາຍກວ່າ 70 ປະເທດ ແລະ ໄດ້ຮຽນຮູ້ 10 ພາສາ, ແຕ່ວ່າພຽງແຕ່ຢູ່ໃນຫວຽດນາມເທົ່ານັ້ນ ລາວໄດ້ຊອກຫາເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງທີ່ຈະຢູ່ ແລະອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ລາວອະທິບາຍວ່າ: "ທຸກບ່ອນມີບັນຫາ, ແລະຫວຽດນາມກໍ່ບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍເລືອກທີ່ຈະຢູ່ເພາະວ່າມັນເຫມາະສົມກັບບຸກຄະລິກກະພາບແລະອາລົມຂອງຂ້ອຍ, ດິນຮູບ S ນີ້ເຫມາະສົມກັບພາສາ, ວັດທະນະທໍາແລະວິຖີຊີວິດຂອງຂ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກຢູ່.

ໃນ​ວຽກ​ງານ​ຂອງ​ຕົນ, Marko ເຄີຍ​ສອນ​ພາ​ສາ​ຝຣັ່ງ​ຢູ່​ເອີ​ລົບ ແຕ່​ປະ​ຈຸ​ບັນ​ສອນ​ພາ​ສາ​ອັງ​ກິດ​ຢູ່​ສູນ​ກາງ​ຫວຽດ​ນາມ, ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ເດັກ​ນ້ອຍ ແລະ ໄວ​ລຸ້ນ. ທ່ານ​ສັງ​ເກດ​ເຫັນ​ວ່າ, ການ​ສອນ​ພາສາ​ຕ່າງປະ​ເທດ​ຢູ່​ຫວຽດນາມ​ແມ່ນ​ມີ​ຄວາມ​ກ້າວໜ້າ, ​ໂດຍ​ຜູ້​ຮຽນ​ໄດ້​ລົງທຶນ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ ​ແລະ ມີ​ສູນ​ຫຼາຍ​ແຫ່ງ​ໄດ້​ເປີດ​ຂຶ້ນ, ບໍ່​ຄື​ກັບ​ພາກ​ພື້ນ​ເອີ​ລົບ, ​ເຊິ່ງພາສາ​ອັງກິດ​ແມ່ນ​ແຜ່​ຫຼາຍ​ຢູ່​ແລ້ວ ​ແລະ ມີ​ຄົນ​ຕ້ອງການ​ຮຽນ​ໜ້ອຍ.

ການຮຽນພາສາຫວຽດນາມ, ຕາມທ່ານ Marko ແລ້ວ, ມີຄວາມທ້າທາຍ ແລະ ມ່ວນຫຼາຍ: “ໄວຍາກອນຫວຽດນາມຂ້ອນຂ້າງງ່າຍດາຍ, ແຕ່ຄຳສັບແມ່ນກວ້າງຂວາງ, ຫຼາກຫຼາຍ, ແລະ ຕ້ອງການຮູ້ວິທີໃຊ້ ແລະ ອອກສຽງຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ທຳມະຊາດຂອງພາສາຫວຽດນາມ ແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກພາສາອັງກິດຫຼາຍ, ແຕ່ຂ້ອຍມັກຮຽນ ແລະ ຄົ້ນຄວ້າ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍບໍ່ປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຍັງເລີຍ.” ການປັບຕົວເຂົ້າກັບວັດທະນະທໍາກໍ່ເປັນເລື່ອງງ່າຍຍ້ອນປະສົບການການທ່ອງທ່ຽວຂອງລາວທີ່ຜ່ານມາໃນຫຼາຍປະເທດ. ລາວແບ່ງປັນວ່າ: "ຂີ່ລົດຈັກຜ່ານຖະໜົນຫົນທາງທີ່ແອອັດ, ສຽງດັງ... ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ. ສະພາບອາກາດທີ່ຮຸນແຮງແມ່ນເປັນສິ່ງທີ່ຍາກທີ່ສຸດ, ແຕ່ຂ້ອຍປັບຕົວເຂົ້າກັບວັດທະນະທໍາແລະສັງຄົມໄດ້ດີຫຼາຍ."

Marko ກໍ່ສະແດງຄວາມແປກໃຈຕໍ່ບາງຮີດຄອງປະເພນີຂອງຫວຽດນາມຄື: ຊາວຕາເວັນຕົກບໍ່ໄຫວ້ບັນພະບຸລຸດ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງຈຶ່ງມີອາຫານ ແລະ ໝາກໄມ້ຫຼາຍຢູ່ເທິງແທ່ນບູຊາ, ແຕ່ລາວກໍ່ຍັງຍອມຮັບ ແລະ ເຄົາລົບ. ທ່ານ​ສັງ​ເກດ​ເຫັນ​ວ່າ, ຈິດ​ໃຈ​ລວມ ​ແລະ ປະຊາ​ຄົມ​ຫວຽດນາມ ​ແມ່ນ​ເຂັ້ມ​ແຂງ, ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັບ​ວັດທະນະທຳ​ສ່ວນ​ຕົວ​ຂອງ​ເອີ​ລົບ.

ນັກປະພັນ Marko Nikolic (ກາງ) ກັບນະວະນິຍາຍ “ຖະໜົນໂບດ” ໄດ້ເປັນກຽດມອບລາງວັນ “ວຽກງານ” ທີ່ພິທີມອບລາງວັນ ບຸ່ຍຊວນຟາຍ - ເພື່ອຄວາມຮັກແພງຮ່າໂນ້ຍ.

ກ່ຽວ​ກັບ​ນະ​ວະ​ນິ​ຍາຍ “ຖະໜົນໂບດ”, ທ່ານ Marko ເນັ້ນ​ໜັກ​ວ່າ: ຊື່ສຽງ​ບໍ່​ແມ່ນ​ເປົ້າ​ໝາຍ: “ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຮູ້​ວ່າ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ຄົນ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ຄົນ​ທຳ​ອິດ​ທີ່​ຂຽນ​ນະ​ວະ​ນິ​ຍາຍ​ຫວຽດ​ນາມ, ແຕ່​ພຽງ​ແຕ່​ເປັນ​ເລື່ອງ​ທຳ​ອິດ​ກໍ​ບໍ່​ພຽງ​ພໍ.

ພາຍຫຼັງ 10 ປີ​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່ ຫວຽດນາມ, Marko ​ເຫັນ​ວ່າ​ຕົນ​ເອງ​ມີ​ຄວາມ​ເປັນ​ຜູ້ໃຫຍ່​ກວ່າ. “ເມື່ອ​ມາ​ຫວຽດ​ນາມ, ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຄົນ​ໂງ່​ຈ້າ ແລະ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ສາ​ມາດ, ແຕ່​ປະ​ຈຸ​ບັນ​ໄດ້​ສະ​ສົມ​ປະ​ສົບ​ການ, ບໍ່​ຢ້ານ​ກົວ​ຕໍ່​ສື່​ມວນ​ຊົນ, ການ​ໃຫ້​ສຳ​ພາດ ແລະ ປະ​ສົບ​ກັບ​ສິ່ງ​ໃໝ່​ຫຼາຍ​ຢ່າງ.”